ՕՆՆԻԿ ՀԱՅՐԱՊԵՏԵԱՆ
Մի պահ մտածենք մեր ազգային իրաւունքների վերանուաճման ուղղութեամբ մղուող պայքարի համազգային բնոյթի մասին… Արդեօք պայքարը միանշանակ համազգային բնոյթով եւ ուժգնութեա՞մբ է տարւում:
Դժբախտաբար, պատասխանը ո՛չ է: Նկատի ունենալով, որ հայ ժողովուրդը արդէն կանգնել է Հայկական Ցեղասպանութեան հարիւրամեակի սեմին, բնականաբար, պիտի լարել բոլոր ճիգերը եւ առաւելագոյն թափով եւ ուժգնութեամբ յառաջ մղել մեր դարաւոր պայքարը ընդհուպ մինչեւ վախճանական յաղթանակ:
Հետեւելով այստեղ՝ Լոս Անճելըսում եթերուող տեղական եւ հայրենի մի շարք հեռուստածրագրերի՝ անվերապահօրէն պիտի նշեմ, թէ կան մի շարք գիտական, տեղեկատուական, գրական, մշակութային, քաղաքական, ընկերային ու տնտեսական յայտագրերով լիցքաւորուած հեռուստածրագրեր, որոնք, անշուշտ, մեծապէս ծառայում են մեր հանրային ու ազգային մտահոգութիւններին ու նպատակներին: Սակայն, միեւնոյն ժամանակ կան այնպիսի ծրագրեր, որոնք բացի այն, որ բնաւ ուսուցողական ու դաստիարակչական չեն, այլեւ՝ վնասակար ու մոլորեցուցիչ են, անյարիր ու խոտոր են հանդիսանում հայ ժողովրդի նկարագրին, աւանդոյթներին, արժէքներին, ըմբռնումներին ու մանաւանդ՝ հայ ժողովրդի ու մասնաւորաբար հայրենի երկրի ներկայ իրավիճակին, կարիքներին ու նպատակներին:
Ի՞նչ է եթերուող մի շարք սերիալների ու ֆիլմերի բուն նիւթն ու բովանդակութիւնը: Կասկած չունենք, որ իւրաքանչիւր դիտող կը հաստատի, թէ մի շարք հեռուստածրագրերի եւ սերիալների (առանց անունները նշելու) բուն թեման ներկայացնում է՝ դաւադրութիւն, խաբեբայութիւն, կոպիտ ու գռեհիկ վերաբերմունք եւ արտայայտութիւններ (յատկապէս ընտանիքների եւ նրանց անդամների ու ազգականների միջեւ եւ իրար նկատմամբ), ամուսնալուծութիւն, գողութիւն, աւազակութիւն, ոճրագործութիւն, մարդասպանութիւն, քինախնդրութիւն, վրիժառութիւն, խռովութիւն ու բաժանում, կոպտութիւն, կեղծիք սեփական պետութեան նկատմամբ եւ այլն…
Ի՞նչ են տալիս այս բոլորը հայ կամ օտար հեռուստադիտողին՝ մասնաւորաբար պատանի ու երիտասարդ սերնդին: Բնականաբար, այն ամէնը, որոնք նշուել են վերը: Այլ խօսքով՝ չեն ծառայում մեր պետականութեան հզօրացմանը, հայ ժողովրդի ազգային իրաւունքների ու նպատակների իրագործմանը, եւ ոչ էլ՝ ժողովրդի սոցիալական ազատութեանը, իրաւահաւասարութեանն ու բարեկեցութեանը:
Իրերի այս դրութեան մէջ, երբ գտնւում ենք Հայկական Ցեղասպանութեան 100ամեակի սեմին, եւ Թուրքիան ու Ատրպէյճանը դեռ շարունակում են ուրանալ իրենց ծրագրած ու գործադրած ցեղասպանութեան արարքները եւ որեւէ ճիգ ու ջանք չեն խնայում կեղծելու ու նենգափոխելու պատմական իրականութիւնը, երբ ամէն օր նորանոր դաւեր են նիւթում, երբ Արցախի անկախութեան միջազգայնօրէն ճանաչման հիմնահարցը դեռ իր վախճանական հանգրուանին չի հասել եւ պատերազմի վերսկսման սպառնալիքը Դամոկլեան սրի պէս կախուած է հայ ժողովրդի գլխավերեւը, երբ յոյժ անհրաժեշտ է տնտեսապէս ու քաղաքականապէս կայացնել, հզօրացնել ու բարգաւաճ դարձնել հայկական պետականութիւնը, մարդ ակամայից մտածում է, թէ մենք ի՞նչ ենք անում եւ ո՞ւր ենք գնում…
Կարծում ենք՝ հայ ժողովրդի ներկայ իւրայատուկ վիճակը եւ աշխարհաքաղաքական պայմանները թելադրում են, որ թէ՛ Սփիւռքի, եւ թէ՛ հայրենի հեռուստածրագրերը, ինչպէս նաեւ հայկական մամուլն ու զանգուածային հաղորդակցութեան բոլոր միջոցները աւելի նպատակադրուած եւ համազգային նպատակներ հետապնդող նիւթերով ու ծրագրերով լիցքաւորուեն: Այլ խօսքով՝ փաստացի նիւթերով եւ վաւերագրական ֆիլմերով հայ եւ միջազգային հանրութեանը իրազեկ դարձնեն Հայկական Ցեղասպանութեան անժխտելիութեանն ու անժամանցելիութեանը, մերկացնեն Թուրքիայի եւ Ատրպէյճանի կառավարութիւնների շարունակական ուրացման քաղաքականութիւնը եւ այդ ճանապարհին ձեռնարկած հակահայ եւ հակամարդկային դաւադրութիւններն ու կեղծիքները հարկ է, իբրեւ օրինակ, նշել, թէ, ըստ «Ասպարէզ» օրաթերթին, Թուրքիայի կառավարութիւնը Հայկական Ցեղասպանութիւնը քրէականացնող բանաձեւը Ֆրանսայի Սահմանադրական Խորհրդում ձախողեցնելու ուղղութեամբ ծախսել է, իմա՛ կաշառք է տուել, շուրջ 100 միլիոն տոլար):
Չափազանց անհրաժեշտ ու կենսական է՝ ընդհանրապէս միշտ, բայց եւ մասնաւորաբար այս երեք տարուայ ընթացքում ընդհուպ մինչեւ Հայկական Ցեղասպանութեան 100ամեակ, հայ հանրութեան, ի մասնաւորի պատանի ու երիտասարդ խաւի մէջ առաւելաբար զարգացնել հայրենասիրութեան, ազգային արժէքների ու բռնագրաւուած իրաւունքների գիտակցութիւնը, նրանց մէջ արմատաւորել հայրենի հողին կառչելու եւ պաշտպանելու վճռակամութիւնը, նրանց սնել ու տոգորել հայոց պատմութեան բազմաթիւ հերոսական դրուագներով եւ ներշնչել արիութեան, աննկուն կամքի, միաբանութեան ու միասնութեան զգացում, գիտակցութիւն եւ ըմբռնողութիւն հայ ժողովրդի ազգային ազատագրական պայքարում՝ ի խնդիր Հայկական Ցեղասպանութեան ճանաչման մասնաւորաբար Թուրքիայի կառավարութեան կողմից եւ մեր պապենական հայրենիքի նուաճման, ի վերջոյ ստեղծել հաւատք ու համոզում հայ ժողովրդի լուսաւոր ապագայի ու բարեկեցիկ կեանքի նկատմամբ, ինչպէս նաեւ՝ իւրայատուկ թողարկումներով առաւելագոյնս հզօրացնել մեր պետականութեան հիմքերն ու կառոյցները, եւ այլեւայլ աշխատանքներ, որոնք ուղղուած կը լինեն շէն ու բարեկեցիկ երկիր ունենալու հրամայականին:
Ահաւասիկ թուարկուեցին մի շարք հիմնական ու կարեւոր հարցեր, որոնք պիտի մեր ցսենարիստների, ծրագրեր մշակողների ու բոլոր պատասխանատու անհատների ուշադրութեան կենտրոնում լինեն եւ առաջնահերթ համարուեն: Այսպիսով կարելի է յուսալ, որ Հայ Դատի գուպարը կը թեւակոխի իր վախճանական հանգրուանը: