Նազարէթ Գեւոնեան/Nazareth Kevonian
An Ode to My Father By TAMAR KEVONIAN
Եկեղեցասէր Եւ Ազգասէր Հայը՝ Նազարէթ Գեւոնեան ՊԵՐՃ ՉՈԼԱՔԵԱՆ
Նազարէթ Գեւոնեանի Թոռնիկին Սրտի Խօսքը ԵՐԱԶ ԱՊՏԵՍԵԱՆ
Նազարէթ Գեւոնեան
Նազարէթ Գեւոնեան ծնած է 1941ին, Պէյրութ, Լիբանան: Ծնողքը‘ Գեղօն եւ Ժանէթ, բախտաւորուած են 4 զաւակներով՝ Սօսի, Նազարէթ, Ռաֆֆի եւ Արփինէ:
Նազարէթ նախնական ուսումը կը ստանայ Ազգային Սահակեան վարժարանին մէջ: Երկրորդական ուսման համար կ՛ընդունուի ՀԲԸՄի Յովակիմեան-Մանուկեան վարժարանը, սակայն պատանի Նազարէթին երազը կիսատ կը մնայ, երբ 14 տարեկանին կը կորսնցնէ երիտասարդ հայրը, սրտի կաթուածի հետեւանքով:
Իբրեւ երէց զաւակ, կը ստանձնէ ընտանիքին հոգը, շարունակելով հօրը յաջողակ գործը՝ ճաշի կազօճախներու պատրաստութիւնը: Որոշ ժամանակ ետք, իր ձեռներէց եւ յառաջադէմ միտքը զինք կը մղէ աւելի արդիւնաւէտ գործի մը՝ մետաղեայ դարակներու արտադրութեան, յատկապէս գրասենեակներու եւ պահեստանոցներու համար:
Կարճ ժամանակուան մը ընթացքին, ան կը հասնի յաջողութեան, սակայն տասնամեակ մը ետք՝ 1975ին, կը սկսի Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը եւ հեռատես գիտակցութեան տէր Նազարէթը 1977ին կը փոխադրուի Միացեալ Նահանգներ եւ կը հաստատուի Կլենտէյլ:
Կլենտէյլի մէջ, Նազարէթ կը հիմնէ Armen Art, Inc. կահոյքի ընկերութիւնը, առաւելաբար ներածելով իտալական արտադրատեսակներ: Ան գործի բերումով յաճախ կը ճամբորդէ օտար երկիրներ եւ հոն հայկական հետքեր կը փնտռէ, ինչպէս՝ հայկական բնակավայր մը, հայրենակից մը, հայկական լքուած եկեղեցի մը, գերեզմանատուն մը եւ այլն:
Այս ուղղութեամբ Նազարէթի հետաքրքրութիւնը զինք կը մղէ »Երկիր եւ Մշակոյթ« միութեան, որուն նպատակն է պատմական Հայաստանի յուշարձաններու հետապնդման եւ պահպանման աշխատանքները: Այդ գործին մէջ նաեւ ներգրաւած էր իր դուստրը՝ Թամար:
Նազարէթ բախտաւորուած էր երեք զաւակներով՝ Թամար, Գեղօն եւ Թալին, որոնք կը մեծնան ազգային եւ հայրենասիրական նուիրումի եւ բարեսիրական ոգիով:
Նազարէթ ոչ մէկ ատեն պատիւի եւ աթոռի հետամուտ եղած է, սակայն իր նուիրած աթոռները կահաւորած են սրահները շատ մը հայկական եկեղեցիներու, դպրոցներու եւ միութիւններու: Ան վերջին տարիներուն գործը յանձնած էր իր տղուն՝ Գեղօնին, որ յաջողապէս կը շարունակէ հօրը աշխատանքը:
Նազարէթ միշտ սատար հանդիսացած էր հայկական միութիւններու եւ նեցուկ կանգնած հայ մամուլին, դրական աշխատանք մը, որ ներշնչած էր նաեւ իր զաւակները:
Nazareth Kevonian
Nazareth Kevonian, an activist, patron of Armenian culture and philanthropist, passed away on March 6. His funeral was held on April 6 at the Hollywood Hills Forest Lawn, where, during the funeral service, his biography was presented by a friend of the family, Berj Tcholakian.
Nazareth Kevonian was born in Beirut-Lebanon, in 1941. He was the second child of Keghon and Janet Kevonians; Sossi, Nazaret, Raffi and Arpine.
Nazareth attended Sahagian elementary school, then in Armenian General Benevolent Union’s Hovagimian-Manoogian Secondary school. Unfortunately, at 14 years old his father suffered a stroke which forced him to leave school and take over his father’s factory to provide for his family. As the oldest son taking care of his mother and three siblings became the priority.
Eventually Nazareth transitioned the factory from manufacturing propane tank stove top attachments, a dying industry, into a state of the art factory making metal shelves and furniture for businesses, offices and storages. It was a success and he soon expanded his production into a bigger facility.
Foreseeing that the Lebanese civil war would be a long drawn out affair, he decided to emigrate in 1975 by taking his family to Barcelona, Spain, then to Washington D.C. and eventually to Los Angeles.
Nazareth first settled in the city of Glendale and began the process of rebuilding his business by establishing Armen Art, Inc. that imported and distributed Italian furniture. This business afforded him the opportunity to travel to Italy extensively and eventually to other corners of the world. His keen intellect and curiosity make him a student of the world. Wherever he went he researched and found references and connections to his Armenian culture: Armenian people, old Armenian abandoned churches and cemeteries.
This keen interest in Armenian history, lead him to get involved with the Land & Culture (LCO) organization, which preserved ancient Armenian architecture in Historic Armenia, and eventually become a long serving board member.
Nazareth Kevonian was blessed with three children; Tamar, Keghon and Taline and four grandchildren; Atam, Sophia, Neshan and Yeraz. He was able to instill in his children the Armenian spirit, the sense of sacrifice for the Armenian cause and the virtue of sharing their fortune with others. Nazareth eventually retired and handed the reins of his business to his son Keghon but he continued to be active in his community supporting causes and projects he believed helped in the promotion of his culture.
Nazareth never sought fame and honor but he graciously gave to any Armenian school, church or cultural non-profit organization needing help. He believed in the importance of Armenian media and financially helped all Armenian newspapers without discrimination.
In this spirit the Asbarez Nazareth Kevonian Fund for Special Projects will continue his legacy of innovation and promotion of the Armenian spirit in its many facets.
***
An Ode to My Father
By TAMAR KEVONIAN
June 2010
How do you describe the totality of a painting when your nose is pressed close to a small corner of it? That is the dilemma I face about the idea of writing about my father. It’s nearly impossible to move beyond the emotions when trying to use words to describe the things that make him special.
The man who became my father had an entire existence before mine came into being. Learning about the details of that time and the circumstances of his youth have helped complete the image somewhat of the man he was, even the child he used to be before transforming into the father he became. In my ignorance of youth, he was nothing more than my father, his humbleness masking the quiet duty he fulfilled to his family, society and community.
On the surface, he is an ordinary man who lived and thrived under extraordinary circumstances: a child of a Genocide survivor, the oldest son who was forced to leave school at 14 to take over his father’s business after an unexpected illness so he could support his mother and siblings, successful businessman at 35 who interrupted the trajectory of his career to ensure his family’s safety and became an immigrant not once but twice, starting over again and again. Succeeding again and again.
How do I begin to describe the man who shaped me into the person I have become? It’s impossible to describe the painting in detail and simply making a laundry list of attributes does not give the richness of the person that he is.
Perhaps it’s his sense of humor: part witty sarcasm, part gift of mimicry. I’d first seen it in my brother’s unexpected ability to recreate others’ mannerisms in a humorous manner and wondered about my own deadpan ironic utterances, not realizing their origins in my father. It’s the sort of fleeting humor that reveals itself without warning in a personal conversation and best understood by someone who shares in life’s mundane moments.
Perhaps it’s his intellect: bordering on genius that never fully flourished. A few anecdotes might explain it such as his childhood ability to take apart and reassemble the family’s radio, or his ability to negotiate to the point where the other party always gives away more than they anticipated, and is happy for it.
Perhaps it’s his talent: first manifested in the world of business then finding its fuller expression in metal sculpting. Or maybe, finally having the opportunity to find an artistic medium to express his talent, another doorway has opened in his mind that sheds a different colored light on his sense of being.
Perhaps describing his vanity, or lack of it, would help explain the man who, after finally growing his first grey hair after the age of 50, was offended when accused of dying his hair. Maybe it’s his love of shoes and his willingness to dress for any occasion or finally buying a pair of blue jeans upon his supposed retirement.
Perhaps knowing about his passion for education would explain him to you. The man who encouraged education above all other activities because ‘you have the rest of your life to do everything else,’ never had the luxury to indulge in it himself and yet he became more knowledgeable than the experts in fields such as law or accounting. Maybe he missed his calling by entering the world of trade even though it was never a choice. Being an archeologist or, even better, an historian would have better suited his thirst for knowledge. His intimate knowledge about all things Armenian, from L.A. to Calcutta and the nooks and crannies in between, was gained not just by books but by actual exploration.
Perhaps his entire being can be attributed to his loyalty to anyone connected to him. Or maybe it’s his ability to express his love, in the best way he could, to those he is intimately associated with despite the hardships and pain doled out by them or life in general.
Perhaps, it was his capacity to try to learn and grow to become a better person. Or maybe he understood the futility of holding on to the old ways of being.
Perhaps it’s his wisdom and compassion, which have always been greater than his years, continued to guide him in his relations with others. Or, possibly, it’s the respect he has for those around him despite their shortcomings because he sees beyond the ego trappings with which we all wrap ourselves and not having that respect would be an inadvertent reflection on himself as a person.
Maybe it’s all these things individually and collectively that commands my respect and of others’.
When one day he says with a straight-face, “I should have been an engineer so people would listen to my advice,” he displays his compassion, respect for education and his humility – all in his unique sense of humor mixed with a healthy dose of irony.
I’m sure there are those with their own perspective about my father that may not be as flattering as mine. This is my biased viewpoint of him. I’m sure your experiences with him have given you your own unique perspective. Ultimately, this man is the only father I could have ever imagined having.
***
Եկեղեցասէր Եւ Ազգասէր Հայը՝ Նազարէթ Գեւոնեան
ՊԵՐՃ ՉՈԼԱՔԵԱՆ
Ստորեւ՝ Նազարէթ Գեւոնեանի յուղարկաւորութեան ընթացքին Պերճ Չոլաքեանի ներկայացուցած մահախօսականը.
Գերաշնորհ սրբազան հայրեր, արժանապատիւ հոգեւոր հայրեր, հարազատներ եւ սգակից բարեկամներ։
Խոր ցաւով իմացայ Նազարէթ Գեւոնեանի մահուան ցնցիչ գոյժը։
Ուշ գիշերուան մը լռութեան մէջ, տրտում զգացումով մը, կը փորձէի թուղթին յանձնել անցեալի մտորումներս՝ աւելի քան 35 տարիներու վրայ երկարող բարեկամութիւնս, թէ՛ ընկերային թէ՛ աշխատանքային բնագաւառներուն մէջ, ինչ որ թոյլ կու տան հարազատօրէն ու հակիրճ կերպով արտայայտելու Նազարէթին յատկանիշներուն, համոզումներուն եւ հայրենասիրութեան մասին։
Ան բուռն հաւատացողն էր ընկերային, ազգային եւ մարդկային արժէքներու։ Յարատեւող եւ ստեղծագործ նկարագրի տէր անձն էր։ Ունէր դրական կեցուածք կեանքի դժուարութիւնները յաղթահարելու նկատմամբ՝ իր կամքի դրսեւորած ուժին ապաւինելով։ Ընկերասէր էր, հաստատամիտ եւ սկզբունքային համոզումներով կը կառչէր իր որոշումներուն։ Լայնասիրտ ու համբերատար, մարդասէր եւ ազգասէր անձ մը, նուիրեալ ՀԱՅ մը։
Առատաձեռն էր իր նուիրատուութիւններուն ընթացքին եւ անսակարկօրէն նեցուկ կը կանգնէր բոլոր հայկական կազմակերպութիւններուն՝ անխտիր։
Հաւասարակշռուած ու նրբանկատ մօտեցումով կը կշռադատէր իր բոլոր որոշումները՝ մօտիկ բարեկամներու հետ, իր վերջնական համոզումը ունենալու համար։ Ունկնդրելով, ապա շօշափելի փաստերու վրայ հիմնուելով՝ կ՛արժեւորէր իր համեստ համոզումը։
Այս էր իր ընդհանուր վարքագիծը։
Կը ձայնակցէր բոլոր մտահոգութիւններուն, անտարբեր եւ ձեռնածալ չէր մնար ու կը փորձէր իր անմիջական օգնութիւնը նուիրել բոլոր անոնց, որոնք պէտք ունէին անհրաժեշտ ու անմիջական նպաստի։
Ասպնջական ոգիով սնած, յաճախ այդ ցուցաբերած էր իր բարեկամներուն։
Կեանքի փորձառութիւնը մեծ դերակատարութիւն ունեցաւ իր հոգեկան եւ մտային պաշարը եւ ընկերային շրջանակը հարստացնելու գործին մէջ։
Եղած է բուռն հայրենասէր մը եւ միասնականութեան ջատագով մը։
«Երկիր եւ Մշակոյթ» կազմակերպութեան հիմնադիր եւ աշխոյժ անդամներէն էր։ Անվերապահօրէն կը սատարէր քալիֆորնիահայ գրեթէ բոլոր լրատուամիջոցներուն, հաւատալով մամուլի անհրաժեշտութեան եւ դրական դերին։
Վերջին շրջանին, ի մասնաւորի Կիրակի երեկոները, Նազարէթի տունը կը վերածուէր հանդիպման կայանի մը՝ հարազատներու, բարեկամներու եւ մօտիկ ընկերներու համար, զրուցելու եւ գաղափարներ փոխանակելու օրուան հրատապ եւ կենսական հարցերուն շուրջ։
Ոչինչ կը խնայէր իր զաւակներուն մէջ սերմանելու ազգային գիտակցութեան ոգին, հայրենասիրութիւնը եւ հայերէնի կարեւորութիւնը։
Ափսո՜ս, Նազարէթ հրաժեշտ տուաւ այս աշխարհէն, խոր վիշտ պատճառելով իր հարազատներուն, բարեկամներուն եւ անմիջական շրջապատին։
Մեծ է Նազարէթը կորսնցնելու վիշտը եւ դժուար սփոփելի։ Կորսնցուցինք ազգասէր, կարեկցող եւ ընկերասէր անձ մը եւ անտարակոյս՝ բացակայութիւնը այնքան զգալի պիտի ըլլայ յետագայ օրերուն։
Սփիւռքահայութեան պարտէզէն շիջանեցաւ պտղատու ծառ մըն ալ եւս։
Նազարէթ պիտի մնայ փայփայուած յիշատակ մը մեր հոգիներուն ու մտքերու թանգարանին մէջ։
Կարօտով զինք պիտի փնտռենք ու յիշենք։
Անսպառ մխիթարութիւն եւ սփոփանք ընտանեկան պարագաներուն եւ բոլորին։
Թող իր հոգին հանգիստ սաւառնի յաւերժական խաղաղութեան մէջ։
Բիւր յարգանք եւ յաւիտենական հանգիստ հոգիին։
Յիշատակդ անթառամ, անգին բարեկամ.
Սրտակից կրտսեր բարեկամդ՝
Պերճ Չոլաքեան
***
Նազարէթ Գեւոնեանի Թոռնիկին Սրտի Խօսքը
ԵՐԱԶ ԱՊՏԵՍԵԱՆ
Շատ շնորհակալ եմ, որ եկած էք մեծ պապայիս յարգելու։
Իմ անունս Երազ Ապտեսեան է եւ իմ մեծ պապայիս ամենապզտիկ թոռնիկն եմ։
Մեծ պապաս իւրայատուկ անձ մըն էր։ Առիթը ունեցայ իր հետը շատ ժամանակ անցընելու, երբ իր գրասենեակը կը գործածէի zoom-ով դպրոց երթալու համար։ Այն օրերուն միասին կը ճաշէինք կէսօրները։ Կը պատմէր իր մանկութեան պատմութիւնները, իսկ ես ալ կը փորձէի համոզել, որ շուն մը առնենք։
Վերջաւորութեան համաձայնեցանք մէկ հատ սեւ շուն մը բերել։
Այս շունիկը իմ եւ մեծ պապայիս սիրած շունիկն էր։ Եւ երբ որ ես այս շունը մեծ պապայիս տուի, իր անկողինին վրայ սկսաւ ապրիլ եւ հետն էր իր վերջին օրերուն։
Հիմա այս սեւ շունիկը իմ անկողինիս վրայ կ՛ապրի եւ այդպէսով կը զգամ մեծ պապայիս ներկայութիւնը։
