ՐԱՖՖԻ Կ. ՅՈՎՀԱՆՆԻՍԵԱՆ

Այսօր նշւում է Դիւանագէտի օրը. ուղիղ 30 տարի առաջ Հայաստանի Հանրապետութիւնը դարձաւ Միաւորուած Ազգերի կազմակերպութեան լիիրաւ անդամ, եւ մեր եռագոյն դրօշը հանդիսաւոր կերպով բարձրացուեց ՄԱԿի կենտրոնակայանի առջեւ: Բերկրանքի եւ հպարտութեան, մեր լինելութեան, աշխարհին մեր երկրի ինքնիշխան վերադարձի արտապատկերն էր:
Ուրախութեամբ չէ, սակայն, որ երեք տասնամեակ անց պարտաւոր ենք արձանագրել, որ Հայաստանի սասանուած վարկը, կենսական պետական շահը եւ համազգային համերաշխութեան հրամայականը պահանջում են գործող վարչապետի անյապաղ պաշտօնաթողումը եւ ազգային համախմբման իշխանութեան սահմանադրական ձեւաւորումը:
Աղէտալի Նոյեմբերից ի վեր, եւ ի հեճուկս արդէն սպառուած որեւէ «մանդատ»ի, սա ուղղակի առարկայական օրինաչափութիւն է: Նա, ում ղեկավարմամբ ու ձեռամբ կնքուեց, ապաեւ շարունակուեց կիրարկուել հայրենազրկումը` բռնի ուժով թէ ինքնակամ, պիտի վայր դնի իր լիազօրութիւնները` յաջորդներին թողնելով ապաքինման եւ վերականգնման ծանր պարտականութիւնների ժառանգութիւնը:

Պատմութիւնն ինքը կ՛որոշի հերոսներին եւ դաւաճաններին, բայց այսպիսի անփոփոխ, յեղյեղուկ ընթացքը պարզապէս կոյր է ու անթոյլատրելի, քանի որ գնում է ամբողջացնելու հայրենազրկման` թշնամական մեծ ծրագիրը եւ կանխորոշելու պատմագրութեան յետագայ հոլովոյթն ու խստագոյն դատավճիռը:
Մեր Հայրենիքն ու ինքնութիւնը, արժանապատուութիւնն ու ժողովրդավարութիւնը ծայրայեղ վտանգուած են: Եւ ողբերգութիւնը խորութիւն ու թափ է հաւաքելու, եթէ ժողովրդի ջերմութեամբ եկածը վերջապէս իրական առաջնորդի սթափ յատկանիշ չցուցաբերի եւ` փրկարար ինքնաբացարկ չներկայացնի:
Անհրաժեշտ է նաեւ, որ պետութեան նախկին ղեկավարները նոյնկերպ` առաջնորդին վայել պահուածքով օգնեն, որ Հայաստան նաւը շարժուի ոչ թէ ի շրջանս իւր, այլ դէպի ապագայ` ճանապարհ բացելով քաղաքական նոր լուծումների համար:
Սա արդէն դիւանագիտութիւն չէ: Հինգ հազար սրբազնացած տղաներն են, մէկ էլ Ղազանչեցոցի զանգակատունը` հաւատացեալ, սպասող, հայրենաշունչ:
2 Մարտի 2022
Երեւան