
«Ասպարէզ» օրաթերթի յարգարժան խմբագրութիւն,
Խնդրում եմ նամակս հնարաւոր դէպքում տպագրէք «Ասպարէզ»ի ամենամօտ համարի էջերից մէկում:
Կիրակի, Նոյեմբեր 25ին հետեւում էի Երեւանի «Հ1» հեռուստակայանի լուրերին: Այդ շարքում կար նաեւ լուրեր Սիրիայի ու սիրիահայութեան ներկայ վիճակին մասին, եւ թէ ինչպէ՛ս մեր բազմահազար հայրենակիցների կեանքը վտանգի տակ է, որ նրանցից շատերը կա՛մ ուզում են տեղափոխուել հայրենիք եւ կամ արդէն իսկ տեղափոխուել ու հաստատուել են Հայաստանի ու Արցախի տարբեր շրջաններում:
Տեղափոխութիւնը, լինելով չարիքի փոքրագոյնը՝ մի քիչ ուրախացրեց մեզ, բայց մեր ուրախութիւնը շատ կարճ էր. լուրերի շարունակութեան մէջ, «Հ1»ի թղթակիցը փողոցում մօտեցաւ մի սիրիահայ յաղթանդամ, թիկնեղ, հազիւ 50 տարեկան տղամարդու, ու հարցրեց նրա ու իր ընտանիքի վիճակի ու կեցութեան մասին:
Երիտասարդը սկսեց պատմել. «Ես իմ կինն ու երեխաները հոս բերի, որ անոնց կեանքը ապահովուի. արդէն երկու ամիսէն աւելի է հոս ենք, սակայն դեռ գործ չեմ գտած, բերած դրամնիս ալ վերջացաւ, քիչ մը սիրիական դրամ ունիմ՝ ան ալ հոս չ՛անցնիր. չեմ գիտէր, թէ ի՛նչ…», երիտասարդի ձայնը դողաց, աչքերը արցունքով լցուեցին, շուռ եկաւ ու գնաց:
Կինս ու ես յուզմունքից մի քանի րոպէ չէինք կարողանում խօսել եւ յետոյ ընկանք մտածմունքների մէջ, թէ ի՞նչ անենք, ինչպէ՞ս օգնենք մերոնց. վերջը որոշեցինք գրել հետեւեալ՝ ինչպէս Մարթին Լութեր Քինկը կ՛ասէր՝ ԵՐԱԶ առաջարկը. ո՛վ գիտի, գուցէ մարդիկ կարդան ու միանան իրար՝ այս գործը գլուխ բերելու:
Երանի թէ մեր երեք աւանդական կուսակցութիւններն ու միւս ազգային հաստատութիւնները Սփիւռքում կազմեն մի յանձնախումբ, որը կը կարողանայ անմիջական օգնութիւն բերել մեր ժողովրդին, առանց սպասելու Հայաստանի Բիւրոգրատական օրէնքներ անցնելուն ու յետոյ օգնելուն:
Մենք՝ կինս եւ ես, որոշեցինք եւ այս գրութեամբ մեզ պարտաւորեցնում ենք մեր շաբաթական մէկ օրուան ծախսը խնայել ու ամէն ամիս վճարել 100 ամերիկեան դոլար՝ այդ յանձնախմբին: Ախր մենք էլ ենք տեսել թէ՛ յեղափոխութիւն եւ թէ՛ պանդխտութիւն:
Վերջացնելով նամակս՝ յոյս ունեմ, որ օգնութիւնը շատ չենք ուշացնի, որովհետեւ ամէն մի հայ կորցնելուց՝ մեր մէկ ու կէս միլիոն ցաւի վրայ կ՛աւելանայ մէկ ցաւ եւս:
Վ. ՅԱԿՈԲԵԱՆ