ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Հայաստանի իշխանաւորները կարող են լինել անհաշուենկատ եւ ինքնասիրահարուած, կարող են լինել պաթոլոգիկ (հիւանդագին-Խմբ.) ագահ, անկուշտ եւ չտես, կարող են լինել հոգեպէս անհաւասարակշիռ ու անզուսպ լեզու ունենալ: Մեր իշխանաւորները չեն կարող լինել դաւաճան՝ չեն եղել ու չեն լինելու: «Դաւաճան» բառը, որ յաճախ են իրար երեսի շպրտում քաղաքական գործիչները, ինչպէս նաեւ քաղաքականացուած զանգուածի ներկայացուցիչները, պէտք է իսպառ վերացուի մեր բառապաշարից: Ես չեմ հաւատում դաւադրութեան հերթական տեսութեանը, ըստ որի՝ թաւշեայ յեղափոխութիւնն իրականացուել է արեւմտեան որոշակի շրջանակների աջակցութեամբ, եւ դրա խնդիրներից մէկն էր Ղարաբաղեան հարցի ոչ հայանպաստ լուծումը: Նման բան չկայ, չի կարող լինել: Ուրիշ հարց, որ փողոց փակող այսօրուայ պատանիներին Արցախի հարցն աւելի քիչ է հետաքրքրում, քան մեր սերնդին: Այո, ապրիլեան պատերազմի ժամանակ նրանց հասակակիցներն իրենց կեանքը տուեցին մեր սահմանը պաշտպանելու համար: Բայց դա չի բացառում այն, որ թաւշեայ յեղափոխութեան գլխաւոր դերակատարների՝ երիտասարդների գլխաւոր նպատակը նախորդ փտած, կոռումպացուած համակարգը մերժելն էր: Եւ դրան միացաւ մեր քաղաքացիների մեծամասնութեան հսկայական ցասումն այն առիթով, որ Սերժ Սարգսեանը երկու նախագահական ժամկէտներից յետոյ որոշեց վարչապետ դառնալ: Այս ամէնի մէջ ղարաբաղեան թեման չկար՝ մարդիկ ուզում են նորմալ, ժողովրդավարական, ժամանակակից, կոռուպցիայից եւ ամենաթողութիւնից զերծ պետութիւն ունենալ: Սակայն մեր երիտասարդներին պէտք է, եթէ հնարաւոր է, բացատրել երկու բան: Նախ՝ ճիշդ է, որ կոռումպացուած իշխող վերնախաւ ունեցող պետութիւնը չի կարող զարգանալ: Բայց ճիշդ է նաեւ, որ նման վերնախաւ չունենալը դեռեւս զարգացման երաշխիք չէ: Իսկ ամենակարեւորն այն է, որ կորցնելով Արցախը՝ մենք ընդհանրապէս ՈՐԵՒԷ պետութիւն չենք ունենայ՝ ո՛չ լաւը, ո՛չ վատը, ո՛չ զարգացածը, ո՛չ յետամնացը: Այստեղ տեղը չէ հիմնաւորելու այդ թէզը, նշեմ միայն, որ մեր երկու հարեւանների ռազմավարական թիրախը միայն Արցախը չէ, նրանց նպատակը տարածաշրջանից հայկական տարրի իսպառ վերացումն է: Պետութիւնը կարող է լինել սարսափելիօրէն վատը, եւ այդ պարագայում յոյս կայ, որ այն կը լաւանայ: Բայց պետութիւն կարող է ընդհանրապէս չլինել, եւ եթէ չլինի, ոչ ոք չի կարող ասել, թէ յաջորդ անգամ երբ է պետութիւն ունենալու հնարաւորութիւն տրուելու:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ «Առաւօտ» օրաթերթի գլխաւոր խմբագիրն է
Երանի՜ «թաւշեայ յեղափոխութեան գլխաւոր դերակատար՝ երիտասարդներ»ը կարդային այս գրութիւնը: Բայց արդեօք հայատառ մամուլ կը կարդա՞ն: Կը կասկածիմ:
Ձեռքերուդ դալար: Շատ ճիշդ ըսիք, բայց ըմբռնող կա՞յ:
Մէյ մը գամին մէյ մէ սալին զարկեր է, առանց յստակ ըսելու, որ հիմակուայ իշխանութիւնը յանցանքի բաժին ունի թէ չունի մեր երրկիրին վտանգի մէջ ըլլալուն մէջը: Նիկիլը քանի մը շաբաթ առաջ ժողովուրդին մեղադրեց որ չեն աշխատիր եւ կառավարութիւնէն օգնութիւն կը մուրան, ծոյլ են: Ասոր մէջ ալ հոտ մը կայ որ երիտասարդները յանցաւոր են: Այս հանելուկը ով պիտի լուծէ: