ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Արդեօք իրաւ է, բայց ոչ էլ զարմանալի՞, երբ գաղութի որեւէ հայկական կազմակերպութեան կամ խմբաւորման հաւաքական ձեռնարկին ներկայ են լինում միմիա՛յն անմիջական շրջանակի մարդիկ եւ ո՛չ մի «օտար» մարդ՝ մենք ու մերոնք։
Ու երբ տեսնում ես ընթացքում արծարծուող հարցերը, կատարուած պարզաբանումները, օգտակար մատնանշումները, ափսոսում ես, որ այդ ամէնը կարող էին լսել աւելի՛ շատ մարդիկ, աւելի՛ տարբեր յարանուանութիւններից, տարբեր տեսակի հայեր՝ «արեւելա», «արեւմտա», ու միասնաբար լսուածը թերեւս կը հանգեցնէր նաեւ միասնական որոշումների, եւ թերեւս էլ… հարցեր լուծուէին։
Ներկայ էինք մի հայ ազգային բարերարի՝ ինքն իր մասին պատմող վաւերագրական ֆիլմի ցուցադրութեան։ Խնամքով պատրաստուած տեսերիզը՝ հայրենի մասնագէտների միջոցով, ներկայացնում էր այն հային, ով իր կեանքի ընթացքում, տարբեր երկրներ ապրելով, հայութիւնը՝ Սփիւռքի եւ հայրենիքի, դարձրել էր իր առօրեան։
Դիտում էինք այն, մի կողմ դնելով՝ ո՛վ է, ո՛ր կողմից է, ո՛ր սրահում ենք, եւ հագենում էինք կատարուած ազգային իրադարձութիւններով, նշանաւոր հայերի ձեռքբերումներով, տուեալ բարերարի ունեցած ներդրումների արդիւնքներով եւ էլի շատ ու շատ հայկական մանրամասնութիւններով։
Այս ամէնը իրաւ էր, սակայն, նոյնիսկ քիչ թէ շատ բազմամարդ սրահում, չկար մեր բազմազանութիւնը. մենք էինք ու մերոնք… իրաւ էր, եւ զարմանալի էլ չէր…
Ազնիւ օրիորդ կամ տիկին, եւ «Ասպարէզ»ի խմբագիրներ: Ես ալ հայերէնի մէջ սխալներ կընեմ, բայց թերթ մը պէտք չէ ընէ, սխալներս կրնաք սրբագրել: Կը հանգեցնէր եւ հագենում էինք. աս երկու բառերը հայաստանեան ուղղագրութիւն է: Չգիտնալը յանցանք չէ, բայց ասանկ սխալներ կրնաք ճիշդ ձեւի վերածել, եթէ բառարանի մէջը նայիք: Ասանկ սխալներ հիմա շատցած է մեր թերթերուն մէջը, քանզի Հայաստանէն շատ բաներ կը տպէք. կարծես թէ անոնց սխալները սկսած են մեզի ալ վարակել քորոնա վիրուսին պէս: Կայ ուրիշ հարցում մըն ալ. ի՞նչ պէտք է հասկանանք «մենք էինք ու մերոնք» ըսելով: Դուք ով էք, անոնք ով են, մենք ով ենք: