ԿԱՏԻԱ ՔՈՒՇԵՐԵԱՆ
Իւրաքանչիւր պատերազմ իր հետ բերում է փոփոխութիւններ՝ տարածքային, տնտեսական, քաղաքական, նաեւ բարոյահոգեբանական: Նշուած բոլոր փոփոխութիւնները պատերազմը տանուլ տալու դէպքում կարող են լինել բացասական, իսկ յաղթանակի դէպքում`դրական: Արցախեան վերջին պատերազմը բերել է բացառապէս բացասական հետեւանքներ, որոնցից տարածքային կորուստը ամենացաւոտն է, որովհետեւ ամենադժուար վերականգնելին հողի կորուստն է: Մնացած կորուստները համեմատաբար դիւրին են վերականգնւում:
Կորուստների այս մեծ պաստառի վրայ չափազանց կարեւոր, սակայն նուազ ուշադրութեան արժանացածը ազգի բարոյահոգեբանական վիճակն է, որը ոչ միայն պարտութեան, այլ նաեւ խաբուած լինելու արդիւնքն է, երբ պատերազմի ողջ ընթացքում մեր հոգին ու միտքը սնուեցին յաղթանակի ակնկալիքով, «Յաղթելու ենք» նշանաբանով: Փորձուած միջոց է`բարձրացրու մարդու յոյսն ու ակնկալիքը, թեժացրու նրա ոգեւորութիւնը, որոնցով թեւաւորուած մարդը կարող է շատ բարձր թռչել, ապա այդ բարձրութիւնից գլորիր նրան յուսահատութեան անդունդը եւ բարոյալքիր: Որքան մեծ է բարձրութիւնը, այնքան խորն է անկումը: Եւ շրջանառութեան մէջ դրուած «Յաղթելու ենք» կոչը պատահականօրէն չէր ընտրուած:
Ակնդէտ հետեւում ենք Հայաստանում եւ նրա շուրջ տեղի ունեցող իրադարձութիւններին, սակայն դեռ չգիտենք եւ չենք հաշուարկել, թէ ինչ ուժգնութեան հարուած է հասցուել Սփիւռքին, ինչ վիճակում են մեր կազմակերպութիւնները: Համավարակը մեծաւ մասամբ կրճատել է մարդկային շփումները, մեր կազմակերպութիւնների լիաժամ աշխատանքը, վիթխարի հարուած է հասցրել բոլորիս, յատկապէս մեր երիտասարդ սերունդին, որ ամբողջ հոգով հաւատաց մեր յաղթանակին, հեղեղեց փողոցներն ու դրօշներ պարզեց. այն սերունդին, որին փոխանցուած է Հայ Դատի աշխատանքն առաջ տանելու դժուարին պարտականութիւնը:
Ինչպէս Սփիւռքը հայեացքը յառել է Հայաստանին, այդպէս էլ հայրենիքը դիտում է Սփիւռքին եւ իր յոյսը շարունակում է կապել մեզ հետ: Երբ համավարակի սահմանափակումները վերանան, մեծագոյն ուշադրութիւն պէտք է դարձնել մեր կազմակերպութիւններին եւ ուժերի ստուգատես անցկացնել, մեր ուշադրութեան կիզակէտում պահել մեր երիտասարդութեանը, խրախուսելով ու դարմանելով նրանց վիրաւորուած երիտասարդ հոգիները,կրկին թեւաւորելով նրանց երէցներիս անձնական օրինակով:
Մենք պարտաւոր ենք դա անել ամէն մէկս մեր ոլորտում, մեր ուժերի ներածի չափ, առանց ընկրկելու, որպէսզի ՈԳԻՆ կենդանի պահենք: