
Ստորեւ կու տանք նորոգ հանգուցեալ Ադրինէ Հովեանի առաջնորդութեամբ 1993ին տեղի ունեցած Համազգայինի Փասատինայի «Արազ» պարախումբին անդրանիկ ելոյթին առիթով «Ասպարէզ»ի Դեկտեմբեր 1, 1993ի թիւին մէջ լոյս տեսած Անուշ Ալեքսանեան Հովեանի յօդուածը.
«Յաղթանակի Պար» մտապարագիծը ներկայացնում էր Հայաստան աշխարհը եւ ազատութեան տենչը…
Հայաստան աշխարհը՝ բեմն էր մթութեան մէջ, տխուր… եւ Ա. խումբի պարմանուհիները իբրեւ ժողովուրդ «Տաւիղ»ի մեղեդիների խաղին ձուլուած ու կարմիր, կապոյտ, նարնջի գոյների լեզուով, զգեստաւորուած պարելով ձգտում էին մօտենալ, կենտրոնում, ազատութեան ջահը ձեռքին պարզած մենակատար Ռուզան Աւետեանին, որ կապոյտ տարազով խորհրդանշում էր ազատութիւնն ու ջինջ երկինքը: Տպաւորիչ էր Մայր Հայաստանի տիպարը` մենակատար Մարինէ Քէշիշեանը, սեւ տարազով: Նա ձեռքերը պարզելով ամէն կողմ օգնութիւն էր խնդրում օտարներից, որ ազատութիւն եւ կեանք շնորհուի իր ժողովուրդին, մինչդեռ բաժան-բաժան, հատուածուած Եռագոյնը` իրենց բազուկների մէջ առնելով ազատութեան «սիմպոլ»ը…
Ժողովուրդը «պռաւօ»ների կանչերով միացաւ բեմին:
Ոգեւորիչ գաղափարապատկեր էր… Լուսաւորուած բեմում մնացին Մայր Հայաստանը ներկայացնող հպարտ Հայուհին եւ Ազատութիւնը խորհրդանշող կապոյտ աղջիկը` ջահը ձեռքին. եւ Եռագոյնը մարմնաւորած աղջիկները «Հայաստան» ոգեշունչ երգի ներքոյ բեմից սրահ քայլեցին յաղթական պարային քայլուածքով` ձեռքներին կրելով լոյսը… Ժողովուրդը յոտնկայս եւ ծափահարութեամբ էր ողջունում նրանց մուտքը: Եռագոյնի ժողովրդականացման արտայայտութիւնը պարարուեստով նորոյթ էր իր ձեւի մէջ եւ իմաստալից:
Մթնոլորտը փոխուեց Բ. Խումբի 5-10 վայրկեան «Կատակ Պար»ի զոյգ, զոյգ մուտքով: Լաւ էին պարում փոքրիկները, հաւասար, ռիթմիկ շարժում էին գլուխները` բամբասելու իմաստով եւ փոքրիկ տոտիկները գետին էին զարկում ուժեղ եւ հպարտ մարմնի դիրքը պահելով:
«Վալս» դասական դժուարին պարը Սիւզի Աւետեանը կատարեց մաքուր եւ նուրբ: «Երազ» պարում Գ. Խումբի 3-5 տարեկան փոքրիկները աստղերի եւ լուսնի վերածուած հսկում էին Մարինէ Քէշիշեանի եւ Արմոնդ Սարոյեանի տիպարը, որ գծուած էր տարիքի համապատասխան, երազային … Յաջող էր պտոյտները (թուր քուփէ եւ շէնէ) մէկ զոյգ ոտքերի վրայ հաւասարակշռուած դարձը:
Խաչատրեանի «Սուրերի Պար»ը մարտադաշտի վերածեց բեմը: Ռուզան Աւետեանը ընդունել էր պարի հոգեբանութիւնը: Բ. Խումբի 5-10 տարեկան աղջիկները «Գայեանէ» պարը կատարեցին նրբութեամբ, ապա նոյն խումբի տղաները առնական բազմազան դժուար շարժումներով, մեթոտիկ եւ խանդավառ ռիթմի տակ աշխուժութիւն յորդեցին հանդիսասրահում:
Ուշագրաւ էին Ա. Խումբի «Կուժերով Պար»ը, «Կռունկներ»ը եւ «Սայաթ Նովա»ն: Իւրայատուկ էր Սայաթ Նովայի դերում Արմոնդ Սարոյեանի ելոյթը:
Յաջող էր «Կարմիր Գլխարկը» թատերապարը: Խնամուած էր երկու բաժնից կազմուած, 18 պարերով յայտագիրը:
Ընդհանուր առմամբ պարերը յաջող էին եւ մտածուած: Երիտասարդ եւ նուիրուած պարուսոյց Ատրինէ Հովեանը հետեւողական ջանքերի շնորհիւ յաջողել էր երեւան հանել ներքին արժէքները եւ պարախումբի ֆիզիքական կարողութիւնները մշակուել էին գեղարուեստական ճաշակով. նորաձեւութիւն կար:
Հանդէսը տեղի ունեցաւ Շաբաթ, 6 Նոյեմբեր 1993 թուի երեկոյեան ժամը 7ին, Փասատինայի City College John Harbeson սրահում, շուրջ 500 հոգու ներկայութեամբ: Համազգայինի վարչութեան կողմէ բացումը կատարեց Արմինէ Տօնոյեանը: