Ամերիկայում՝ ամերիկացի 80ամեայ Ճիմին՝ «մերի քրիսմըս» ասելով է մօտենում իր հայ հարեւանին եւ ամերիկական Սուրբ ծննդեան արարողութեան առթիւ իր նուէրը յանձնում…
Ասել է, թէ ամերիկականից հայկական՝ «Օրհնեալ է ծնունդը Յիսուս Քրիստոսի» տօնական օրուայ երկշաբաթեայ ժամանակն ապրող Գէորգ Պետիկեան գրողը, լինի ծաւալուն պատմուածք, թէ առաւել սեղմուած ասելիք, միեւնոյն է, պահպանում է յանուն մարդու ասելիքի պարզութիւնն ու անհրաժեշտութիւնը։ Ու չէր կարող այս վերոհիշեալ ժամանակն անցնելիս՝ չխռովուել ու չլինել հարեւան Ճիմիի ցաւակիցը…
Այն դէպքում, երբ ինքն ու կինը, իրենց թոռի «պէյպի սիթ» լինելու երանութեան մէջ են։ Այո, հայի օճախում եւ այն էլ շատերի՝ միեւնոյն երանութեան մէջ են ե՛ւ պապերն ու տատերը, ե՛ւ պապ ու տատ ունեցող, ճանաչողները ընդօրինակումն անում, սովորում իրենց գալիքում՝ մարդավարի նմանուե՜լ…
Եւ հեղինակը, թէեւ Ճիմի՜ն… Երեք տղաների տէր Ճիմի՜ն… նիւթական առումով ապահովուած է, երբ վաստակ ունեցող ոստիկան է եղել եւ, ինչպէս հասարակական պարտականութիւններում, թէ ընտանեական՝ չթերանալով է առաջացել, նպաստել, որ նաեւ իր տղաները կրթութիւն ստանան, մասնագիտութեան տիրանան։ Եւ անշուշտ իրեն ոչինչ չպահելով, պէտք էլ չէր, երբ բարձր թոշակ էր ստանում, բայց այլ ու այլ նահանգներում ապրող տղաների ու նրանց նուէր՝ «թոռ աշխարհի» սով էր կրում…
Նուէ՜ր…
Յանուն որի է, որ այդքան բանը տեսնող ու խորն ապրող Գէորգ Պետկեան գրողը, երբ ընդհանրապէս առողջ կարծիք-տպաւորութիւններով, լինի մշակոյթի բնագաւառում, թէ՝ քաղաքական, նոյնիսկ այսօրուայ զուտ ընտանեական առումով, միեւնոյն է, նրանը՝ ցաւակից լինելն է ու ցաւ կիսելու գնով է կոչում՝ մարդավարի ապրելու համար շատ բան պէտք չէ, երբ պարզապէս պէտք է՝ մարդավարի ապրե՜լ…
Մարդավարի ապրելով է հեղինակը երկու տօնական օրերի միջեւ գտնուելով իսկ՝ համամարդկային ցաւից խօսում։ Եւ խօսում է մատչելի լեզուով, ճղճիմութիւններից հեռանում ու պարզն ընտրում, ինչպէս նաեւ չէր կարող այսօրը թողնել վաղուայ յոյսի։ Արդարեւ, մեր Նոր տարուայ ու Սուրբ ծննդեան միջեւ է Յունուարի, ի թուագիր «Ասպարէզ» թերթը եւ 10րդ էջում «Նուէրս», ըստ իս, որքան էլ մի էջ է գրաւել, բայց ասելիքը սեղմել, յստակել եւ զուտ միջուկը ներկայացնող բառերով է հիւսել մի գողտրիկ պատմուածք… որը, ամէն ընթերցող ազատ է իր կարծիքն ունենալու, մէկն էլ ես եւ մօրս մտաբերեմ եւ իր խօսքով արտայայտուեմ, թէ այս թանկ օրերին յատուկ տօնածառ-պատմուածք է եւ ճիւղերն ի կախ՝ ղօղանջներով լեցուն պատգամներ են…
«Առ քեզի Ամերիկա, պիտի ըսէր հայրս»…
Սակայն Ամերիկայով չզարմացող ու չշլացող տղան՝ Գէորգ Պետիկեան-մարդը՝ մտահոգութիւնածին երեւոյթի առնչուելով իսկ՝ խէրով է բերան բացում եւ ամերիկական ցաւի վրայ մատ դնելով կոչում արթնացումի, որ ինչ-որ տեղ… ինչ-որ չափով օտարուած հայերս մեր պէս-պէս սովորոյթները կորստեան չմատնենք։ Ամէն։