ԱՐՄԻՆԷ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ
Երկու օր է անցել մեր աշխարհացրիւ հայութեան միահամուռ բողոքի ցոյցերից՝ Ցեղասպանութեան հարիւրամեայ տարելիցի առթիւ: Որպէս ականատէս Լոս Անջելեսի արտակարգ մարդաշատ հանրահաւաքին, առիթն ունեցայ բարձրադիր դիրքից նայելու մօտ 150,000ի հասնող հոծ բազմութեան ընթացքին: Զարմանքի եւ հիացմունքի հետ միատեղ, լացելու չափ յուզմունք արթնացաւ մէջս: Սկսեցի մտորել. «Մենք հարիւր տարի յետոյ այս վիճակի՞ն պիտի մատնուէինք: Որքա՜ն անզօր ենք, որ նման միջոցի ենք դիմում մեր արդար ԴԱՏԸ պահանջելու»:
Տասնեակ տարիներ է, որ փողոց իջնելով ենք փորձում մեր բողոքը արտայայտել խուլ աշխարհին: Այս տարի, շնորհիւ Հռոմի պապի արդար ու խիզախ յայտարարութեան, վերջապէս ամբողջ աշխարհի լրատուական եւ համացանցային ուշադրութեան առարկան դարձանք: Տասնեակ երկրներից հարիւրաւոր ներկայացուցիչներ եւ նախագահներ շատ պատշած ու ճաշակով հիւրընկալուեցին Հայաստանի Հանրապետութեան կառավարութեան եւ նախագահ Սերժ Սարգսեանի կողմից: Սրտառուչ, ցաւակցական ճառեր լսեցինք, ու պահանջատիրական բողոքներ եղան Թուրքիայի հասցէին:
Մենք մեզ լաւ, ու մասամբ էլ, մխիթարուած զգացինք, բայց… մի տեսակ կասկած ու վախ զգացի այսքան ինքնաբուխ կարեկցանքի տարափի ներքոյ…
Արդեօք մեր գիտցած խաբեբայ Եւրոպան մեր հանդէպ մի յետին միտք չի՞ հետապնդում՝ մտածելով. «Մենք արեցինք մեր լաւագոյնը՝ մեր հարիւրամեայ մեղքը թօթափելով, սրանից յետոյ մեզանից աւելին մի՛ պահանջէք»: Այս ամէն մտքերի հետ մէկտեղ, անշուշտ, համոզուած եմ՝ «Եղունգ ունես, գլուխդ քորի» ասացուածքին: Պարզ է, որ նախքան անկախ պետութիւն ունենալը մենք նման քայլերի դիմել չէինք կարող, մի խօսքով, անտէր ժողովուրդ էինք, իսկ հիմա ԱԶԳ ենք:
Այսօրուանից սկսւում է մեր իսկական աշխատանքը: Մեր ժրաջան ջանքերով, հետեւողական ձեւով սկսենք դատական ճանապարհով Արեւմտահայաստանի մեր կալուածները մէկ-մէկ ետ առնելու: Ըստ տեղեակ ու հեղինակաւոր մասնագէտների, մենք չպիտի կարծենք, որ մեր գլուխը քարէ պատի ենք զարկում: Կարծրատիպերը Թուրքիայում կարելի է փոխել: Հեշտ գործ չէ, բայց պարտական ենք մեր սրբադասուած անմեղ նահատակներին եւ մեր նոր սերնդի արժանապատուութեանը: Այլեւս տարիներ չունենք նստելու եւ սպասելու ուրիշների ողջամտութեան կամ ողորմութեան՝ անգամ գալիք պապերի: