Հայաստանի Մարդու իրաւունքներու նախկին պաշտպան Արման Թաթոյեան «Ֆէյսպուք»ի իր էջին վրայ կ՛անդրադառնայ Ապրիլեան պատերազմին եւ անոր ընթացքին արձանագրուած մարդկային իրաւանց խախտումներուն եւ նահատակներուն:
«Ինը տարի առաջ` 2016թ. Ապրիլի 2ին, Արցախի նկատմամբ ադրբեջանական յարձակումով սկսուեց Ապրիլեան պատերազմը: Առաջին օրուանից, որպէս ՀՀ մարդու իրաւունքների պաշտպան, մեկնելով Արցախ` անձամբ ականատես եղայ ադրբեջանական զինուած ուժերի յանցանքներին: Ստիպուած էինք արձանագրել, հաւաքագրել մեր հայրենակիցների հանդէպ ադրբեջանական վայրագութիւնների փաստերը:Առաջին օրուանից, որպէս ՀՀ մարդու իրաւունքների պաշտպան, մեկնելով Արցախ` անձամբ ականատես եղայ ադրբեջանական զինուած ուժերի յանցանքներին: Ստիպուած էինք արձանագրել, հաւաքագրել մեր հայրենակիցների հանդէպ ադրբեջանական վայրագութիւնների փաստերը։ Նախ, թիրախային յարձակումների հետեւանքով սպաննուեց Ճարտարի բնակիչ 12ամեայ Վաղինակ Գրիգորեանը, վիրաւորուեց եւս 4 երեխայ: Թալիշում ադրբեջանական զինուորականները խոշտանգեցին եւ դաժանաբար սպանեցին տարեց ամուսիններ Ռազմելա Վարդանեանին, Վալերիկ Խալափեանին եւ նրա 92ամեայ մօրը` Մարուսեա Խալափեանին` նրանց իսկ տանը: Զինծառայող Քեարամ Սլոյեանի գլխատումը ադրբեջանական զինուորները նկարահանեցին եւ հրապարակեցին` պարծենալով իրենց յանցանքով: Դրանից բացի, լայնօրէն սկսեցին կիրառել «սոլնցեպեոկ» ծանր հրետանի, անօդաչու սարքեր եւ այլն: Հրետակոծուեց Մատաղիսի ջրամբարը եւ այլն: Այս ամէնի հիմքում ընկած էր ադրբեջանական իշխանութեան հովանաւորութեամբ տարուող հայատեացութեան եւ ռասիզմի (ցեղապաշտութեան) քաղաքականութիւնը: Հետագայում 2020թ. 44օրեայ պատերազմով, Հայաստանի նկատմամբ 2022թ. սեպտեմբերեան յարձակումներով, 2023թ. սեպտեմբերից Արցախի էթնիկ զտումներով, հայ գերիների նկատմամբ վերաբերմունքով ադրբեջանական վայրագութիւնները ոչ միայն չնուազեցին, այլեւ ստացան դաժանութեան նոր դրսեւորումներ: Ամէն անգամ յանցանք կատարողների անպատժելիութիւնը բերեց նոր յանցանքներ: Ապրիլեան պատերազմը նշանաւորուեց մեր հերոսների սխրանքներով, յանուն հայրենիքի պայքարով: Այն նշանաւորեց մեր ազգային ոգու զօրութիւնն ու ինքնութեան անաղարտութիւնը: Ապրիլեան պատերազմի մասնակիցների, հայրենի հողի համար նահատակուած մեր քաջորդիների սխրագործութեամբ սերունդներ պէտք է դաստիարակուել: Նրանց նուիրումը չպէտք է մոռացութեան մատնուի, եւ սա է հիմա ամենակարեւորը», գրած է Թաթոյեան։