«ԱԼԻՔ»
Առաջին անգամը չէ, որ իրանահայ հինաւուրց ու տոկուն համայնքը միասնաբար ու միակամ` դիմագրաւում է ծանրագոյն հոգե-բարոյական, աղէտալի հարուածներն ու արհաւիրքները:
Վերջին օրերի ընթացքում ու յատկապէս երէկ, երբ օդանաւային աղէտի զոհերին վերջին հրաժեշտը տալու եւ յուղարկաւորելու համար էր համախմբուել ողջ համայնքը, մէկ անգամ եւս ապացուցուեց, որ ինչքան ծանր է իջեցւում հարուածն ու խորն է լինում վէրքը, նոյնքանով եւ բնազդօրէն համախմբուելով ու ի մի գալով` ինքնապաշտպանւում է իրանահայը: Դա, ինչ խօսք, հանդիսանում է նաեւ մեծ մխիթարութիւն` աղէտեալների անմիջական հարազատների համար, որոնք այս օրերին ու դեռ երկար ժամանակ իրենց սրտում ու հոգում կրելու են կորուստը սեփական սիրեցեալների:
Այս բոլորով հանդերձ` համայնքը իր վերանախաւով ու ժողովրդականութեամբ միայնակ ու կառավարութեան կողմից անօգնական` կրեց երկրի մասշտաբով մեծագոյն կորուստների, ցաւի ու դառնաղէտ պատահարի ծանրութիւնը: Դա կրկին անգամ ապացուցեց այն տարակուսելի իրականութիւնը, որի առջեւ է կանգնել բազմիցս իրանական հասարակայնութիւնը եւ այս դէպքում` մասնաւորապէս իրանահայութիւնը` խտրական վերաբերմունքի «արժանանալով» իշխանութիւնների կողմից, որոնց համար կարծես թէ դեռեւս օրինաչափ է առաջին, երկրորդ ու երրորդ կարգի քաղաքացիների բաժանարար գծագրումը:
Եւ դա ակնբախ էր դեռ պատահարի օրուանից իսկ, երբ անխտիր ի զարմանս բոլորի եւ ոչ միայն 168 զոհուածների պարագաների, չյայտարարուեց սգոյ օր՝ կառավարութեան անունից, եւ դեռ աւելի ամօթալին ու նախատելին՝ նոյն կառավարութեան տրանսպորտի (փոխադրութեան-Խմբ.) նախարարի (տուեալ դէպքում` որպէս առաջին պատասխանատուն) մինչ օրս պահուածքն է, որը նոյնիսկ երէկ չայցելեց ո՛չ գերեզմանատուն, եւ ո՛չ էլ «Արարատ» մարզաւան, եւ նուազագոյն յարգանք չտածեց աղէտեալների յիշատակին, գագաթնակէտին հասցնելով խոցուած-վիրաւորուած զգացմունքները թէ՛ հարազատների, եւ թէ՛ ողջ համայնքի անդամների, բազմապատկելով նրանց ու բոլորիս մարդկային ու քաղաքացիական արժանապատւութեանը հասցուած վիրաւորանքը:
Եւ նոյն նախարարութեան եւ երկրի Օդանաւային կազմակերպութեան ոչ-բարձրաստիճան ներկայացուցիչների ու յատկապէս «Ազգային» հեռուստատեսութեան նկարահանողների «ցաւակից» այցելութիւնը «Արարատ» մարզաւանի «Սասունցի Դաւիթ» դահլիճ ոչ միայն ոչնչով չամոքեց վիրաւոր ու խոցուած սրտերը, այլեւ առիթ հանդիսացաւ բազմաթիւ իրաւացի պոռթկումների ու բողոքների՝ կատարուած աղէտեալների պարագաների ու սգակիրների կողմից, որոնք պարզ է՝ երբեւիցէ չեն էլ հեռարձակուելու նոյն «ազգային» կոչուող հաղորդացանցից:
Իսկ մարդկային, քաղաքացիական ու պահանջատիրական իրաւունքները նմանատիպ անտեսումներով չէ, որ մոռացութեան կը տրուեն, յատկապէս երբ աշխարհով մէկ՝ զոհուածների անունները վառուող ջահերի ու մոմերի տեսքով դրոշմուած են մնալու համաշխարհային հաղորդացանց` զանազան կայքէջերում եւ որ կարեւորն է՝ իրաւատէր հայ համայնքի սրտում ու հոգում: