ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
«Առաւօտ»ի երէկուան թիւին մէջ հրատարակուած է «Դեռ ամէն ինչ կորած չէ» վերնագիրով հարցազրոյցը:
Քաշաթաղ շրջանի Բերձոր (նախկին Լաչին) քաղաքին մէջ հաստատուած ջութակահար Աշոտ Ճենտերեճեանի հետ զրուցած է «Առաւօտ»ի թղթակից Լիանա Բունիաթեանը, որ եթէ որեւէ առնչութիւն մը ունի նոյն քաղաքին մէջ տարիներ առաջ հաստատուած հրաշալի բժիշկ-ազատամարտիկ, դաշնակցական Արցախ Բունիաթեանին, ապա առաւել իմաստալից կը դառնայ նիւթը:
Ո՞վ է աշոտ Ճենտերեճեան, որուն Բերձոր հաստատուիլը պէտք է շատերուն ուշադրութիւնը գրաւած ըլլար:
«Խորհրդային տարիներին ջութակահարներ Ճենտերեճեան եղբայրների դուէտը (զոյգը-Խմբ.) մեծ հռչակ էր վայելում թէ՛ Հայաստանում, թէ՛ արտերկրում: Յատուկ եղբայրների համար երաժշտութիւն են գրել չեխ, լեհ, սլովակ, գերմանացի, վրացի, հայ 50 կոմպոզիտորներ (երաժշտահաններ-Խմբ.)» կը գրէ Լիանա՝ աւելցնելով, որ «Այսօր ջութակահարներից մէկը՝ Աշոտ Ճենտերեճեանը, ապրում է ազատագրուած Քաշաթաղում եւ աշխատում վարչական կենտրոն Բերձորի երաժշտական դպրոցում՝ որպէս ջութակի ուսուցի»չ:
Աշխարհի բազմաթիւ երկիրներու բեմերը նուաճելէ ետք Աշոտ Ճենտերեճեան ինչպէ՞ս հասած է Քաշաթաղ:
«Մեր դուէտի կազմալուծումից յետոյ, եղբայրս մեկնեց Հալէպ, 5 տարի ղեկավարեց «Բարսեղ Կանաչեան» երաժշտանոցը, հայապահպանութեան առումով այնտեղ մեծ աշխատանք կատարեց: Այդ դատարկուող գաղութում նա սկզբում ունէր 135 ուսանող, 5 տարուց յետոյ նրանց թիւն անցաւ 300ից: Ճգնաժամային տարիներին արտերկրում ապրելու եւ աշխատելու առաջարկներ շատ եղան, ես էլ հանգիստ կարող էի եւրոպական որեւէ երկրում հաստատուել, սակայն չուզեցի հայրենիքը լքել: 2004թ. մեկնեցի Ստեփանակերտ, նուագում էի սիմֆոնիք նուագախմբում, բայց ղեկավարի հետ «լեզու չգտանք». չգիտես ինչո՛ւ, նա շա՜տ «բարձրից» էր ինձ նայում: Եւ երբ համակուրսեցիս (դասընկերս-Խմբ.)՝ հրաշալի դաշնակահար, Բերձորի երաժշտական դպրոցի տնօրէն Արմէն Բալասանեան, հրաւիրեց իր մօտ աշխատելու, անմիջապէս համաձայնեցի: 2007թ. Սեպտեմբերից Բերձորում եմ: Այստեղ դժուարութիւնները շատ են, մարդկանց հետ շփման պակաս կայ, բայց, ի տարբերութիւն Երեւանի, Բերձորի իմ սաների ծնողները շատ լուրջ են վերաբերւում իրենց երեխաների ջութակի պարապմունքներին, նոյնիսկ երեկոյեան ինձ զանգում են՝ պարզաբանելու իւրաքանչիւր անհասկանալի նոտան ու նշանը», կը պարզաբանէ Ճենտերեճեան:
Կարելի է ոչինչ աւելցնել այս բառերուն: Հայրենասիրական ամպագորգոռ բառեր չկան այստեղ, կեղծիք չկայ, դասախօսութիւն, յորդոր, խրատ, հրաւէր չկայ: Այս մարդուն կերպարը, հաւանաբար, հազուագիւտ դարձած է մեր ազգին մէջ: Այլապէս՝ ազատագրուած տարածքները վաղուց պէտք է բնակուած ըլլային հազարաւորներով:
Սակայն, միայն իրեն նման անձի մը Բերձորի մէջ հաստատուելու փորձը կրնայ յոյս ներշնչել, թէ՝ «Ամէն ինչ դեռ կորած չէ»:
Ճենտերեճեան կը շարունակէ զբաղիլ բարձրագոյն արուեստով, գերագոյն զոհողութեամբ ազատագրուած հայկական հողի վրայ: