Օշին Մանուկեան. Մեր Ապագայ Եօ Եօ Մա՞ն… Անժխտելի Տաղանդի Մը Յայտնութիւնը

Վարեց՝ ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ

ԱՆՁՆԱԹՈՒՂԹ

Անուն՝ Օշին Մանուկեան: Ծնած է Կլենտէյլ, Քալիֆորնիա, Յունուար 25, 2000ին: Մօր անունը՝ Եւա: Հօր անունը‘ Եսայի: Դպրոցը՝ Շամլեան վարժարան, նախակրթարանը՝ Salem Lutheran School: Կարգը՝ 7րդ: Նուագարանը՝ թաւջութակ: «Լարք» երաժշտանոցի մէջ թաւջութակի դասերու սկսած է 6 տարեկանին՝ դասատու Մատլէն Սարգիսեանի հետ: 9 տարեկանէն ի վեր Colburn School of Performing Arts-ի մէջ կը շարունակէ իր թաւջութակի դասերը: Դասատուն է Richard Neill-ը, եւ «Լարք»ի մէջ կը հետեւի դաշնամուրի մասնակի դասերու Սուսաննա Աթասունցի մօտ, որուն զուգահեռ, կ՛ընթանան իր Սենեկային երաժշտութեան դասերը Վիքթորիա Սիմոնեանի ղեկավարութեամբ: Երգչախումբը՝ «Լարք» երգչախմբային համոյթ: Ձայնը՝ թենոր: Խոշոր, սեփ սեւ աչքեր: Թաւ ու երկար՝ թարթիչ ու յօնք: Կիրթ ու հաւասարակշռուած: Խոհուն նայուածք ու արդէն հասունացած լրջութիւն: Նաեւ՝ ըստ մօրը հաստատումներուն՝ չխօսկան: Տարի՞քը. ընդամէնը 12 տարեկան եւ 3 ամսու: Կը պնդէ որ 12 չէ, այլ՝ 13: Սա արդէն բոլոր 12 տարեկան տղոց 13ի «հասունութեան» անցման ծէսին մաս կը կազմէ, որմէ զուրկ չէ նաեւ ինք:
Ոչ թէ դաշնակ, այլ՝ թաւջութակ նուագող 12 տարեկան տղեկին հետ ինչպէ՞ս խօսիլ իր հոգեկան աշխարհին մասին, ինչպէ՞ս պեղել փորձել իր անհատականութիւնը, ի՞նչ հարցնել, որպէսզի տափակ ու կարճ պատասխաններու տեղ իր տաղանդին էութիւնը զգալի դարձնէ մեզի, իր ներաշխարհին դռները բանայ առանց վախի ու կարկամանքի, որպէսզի կարելի ըլլայ ճանչնալ զինք իր էութէան մէջ: Տեղ տեղ հարկ եղաւ դիմել մօրը՝ Եւա Մանուկեանին եւ պարոն Վաչէ Պարսումեանին, իր մասին աւելի ամբողջական պատկեր մը ունենալու նպատակով: Պէտք էր զինք նկարել իր տարերքին մէջ: Նուագեց: Կ՛ապշիմ: Ալեքսանտր Յարութիւնեանի Expromt-էն հատուած մը ամբողջ, իրմէ ապագային ակնկալուելիքէն ճաշակ մըն էր միայն:
***
ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ինչպէ՞ս եղաւ, որ դուն թաւջութակը ընտրեցիր: Ե՞րբ էր:
ՕՇԻՆ.- Երբ փոքր էի (հազիւ 3 տարեկան.-Եւա), մամաս ու պապաս անընդհատ դասական երաժշտութիւն էին լսում մեր մեքենայում: Ես ունէի շատ մեծ հետաքրքրութիւն որ իմանամ ի՞նչ գործիքներ են: Մամաս կ՛ասէր՝ «էսի ջութակ է, էսի դաշնամուր է, էսի քոնթրըպաս է…», բայց երբ լսեցի թաւջութակի ձայնը, սիրահարուեցի: (Յաջորդ անգամ հարցնելու հարկ չկար, արդէն ինք գիտէր բոլոր գործիքների անունները առանց նոյնիսկ մօտիկից տեսած ըլլալու: Երբ ասացի, թէ թաւջութակին ի՞նչն ես հաւանում, ասեց՝ «Թաւջութակը հին ձայն ունի»: «Իսկ դու տեսե՞լ էս էդ գործիքը», զարմանում էի, որովհետեւ դեռ համերգների չէի տարել, իսկ մենք մեր տանը հեռուստատեսիլ չունենք, որ տեսած լինի: Ասաց՝ «Հա, մամ, դու նկար ունես պատին դրած»: Դա իմ նկարածներիցս է, եւ Օշինը իր մտքում համադրել էր ձայնի թաւութիւնն ու թաւջութակի չափսը:-Եւա): Շատ հարուստ ձայն ունի՝ «deep» է, հա, խորը ձայն ունի: Էդ օրուանից որոշեցի թաւջութակ նուագել:
(Հոս կ՛ուզեմ նշել, որ թէեւ Օշինը բաւական սահուն հայերէնով կը խօսի, բայց հարկ եղած բառամթերքը կ՛ամբողջացնէ անգլերէնով, որովհետեւ, մինչեւ անցեալ տարի օտար վարժարան յաճախած է, եւ իր ազգային պատկանելիութիւնն ու ինքնութիւնը ամրակայելու համար, ծնողքը որոշած են երկրորդականի շատ կարեւոր տարիներուն յաճախել տալ Շամլեան վարժարան, ուր 7րդ դասարանի հայերէնին տեղ, մինչեւ այս տարեշրջանի աւարտը ամբողջացուցած կ՛ըլլայ նախակրթարանի գրեթէ բոլոր կարգերը, եւ գալ տարի պիտի կարենայ միանալ իր դասընկերներուն):

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Տիկին Եւա, ե՞րբ նկատեցիք, որ տաղանդ ունի: Ինչպէ՞ս յանկարծ որոշեցիք որ այդ տարիքին թաւջութակի դասերու հետեւի:
ՏԻԿ. ԵՒԱ.- Տաղանդ ունենալու մասին մի քիչ աւելի լուրջ սկսեցինք մտածել, երբ սկսեց ձայներից ճանչնալ գործիքը, բայց չէինք գիտեր, թէ ինչ կը ստացուի: Առանց Եօ Եօ Ման տեսած ըլլալու, կը զանազանէր մէկն ու միւսը. ասում էր «մամ, սա Եօ Եօ Ման չի՞…»: 4 տարեկան էր, երբ ուզեց անպայման դասեր առնել: Բերինք «Լարք»: Պարոն Վաչէ Պարսումեանը ասաց՝ «Շատ է փոքր ու մանրիկ: Պէտք է սպասել մի երկու տարի»: Սպասեցինք: 6 տարեկանին նորից գնացինք «Լարք»: Պարոն Վաչէն նայեց, ասաց. «Տղա՛ս, ջութակով սկսիր, երբ մեծնաս՝ թաւջութակի անցնիլը դիւրին կ՛ըլլայ»: Օշինը բարձրացրեց գլուխը եւ պարոն Վաչէին ասաց. «Ես թաւջութակի համար եմ եկել»:
Պարոն Վաչէն զարմացել էր: Կանչեց թաւջութակի ուսուցչուհուն՝ Մատլէն Սարգիսեանին: Նա նայեց Օշինի ձեռքերին եւ ասաց. «Շատ խոշոր ձեռքեր ունի, կը սկսենք»: 3 ամիս փնտռեցինք իր հասակին յարմարող թաւջութակ եւ գտանք:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Օշի՛ն, քանի՞ տարի դաս առիր օրիորդ Մատլէնէն: Կը սիրէի՞ր զինք: Մայրդ ասաց, որ քեզ ուղարկել են մի ուրիշ երաժշտանոց:
ՕՇԻՆ.- Մօտ 3 տարի: Շատ էի սիրում օրիորդ Մատլէնին: Շատ լաւ դասատու էր: Ես ուզում էի աւելի բաներ սովորել: Յետոյ որոշեցինք որ պիտի գնամ Colburn School of Performing Arts.

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ո՞վ է ուսուցիչդ:
ՕՇԻՆ.- Mr. Richard Neill-ն է դասատուս: Շատ մեծահասակ մի մարդ է: Հրաշալի բացատրում է… շատ գաղտնիքներ է սովորեցնում: Օրինակ՝ սովորեցնում է, որ երաժշտութիւնը նօթա սովորել չի, պիտի որ զգաս, communication (հաղորդակցութիւն-Վ.Դ.) անես քու գործիքով քո անձիդ հետ: Նրա  խորքը գնալն է սովորեցնում: «Լաւ թեքնիքն էլ կ՛օգնի», ասում ա, «որ դու աւելի լաւ նուագես»…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ինչո՞ւ նաեւ որոշեցիր դաշնամուրի դասերու հետեւիլ:
ՕՇԻՆ.- Դաշնամուր սկսեցի, որովհետեւ էդ էլ շատ էի սիրում, եւ գիտէի, որ շատ կ՛օգնի երաժշտութիւնը հասկանալուն: Երբ միայն մի գործիք ես նուագում, դա լաւ է, երբ որ երկու գործիք ես նուագում, գիտես, որ դաշնակահարը ինչ է նուագում, եւ էդպէս, աւելի լաւ կը հասկանաս թէ ինչ է կատարւում քո եւ իր միջեւ: (Սա պարոն Վաչէի առաջարկն էր, որ երկրորդ գործիքը «պարտադիր է»: Եթէ երաժշտական լուրջ մղումներ դրսեւորուին իր մէջ, եթէ ստեղծագործել ուզի, հնարաւորութիւնները շատ լայն կը լինեն: Վաչէն ասեց. «Ոչ թէ աղեղ եւ լար կը մտածի, այլեւ՝ ստեղնաշար»: Եւա):

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Օշի՛ն, ո՞վ է նախասիրած համաշխարհային համբաւով երաժիշտդ, եւ ո՞վ է նախասիրած հայ երաժիշտդ:
ՕՇԻՆ.- Bach-ը: Շատ շատ եմ սիրում իր թաւջութակի գործերը: Նաեւ՝ Elgar: Ես շատ եմ սիրում նաեւ Արամ Խաչատուրեանի թաւջութակի քոնչերթօն:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Նախասիրած թաւ ջութակահարներ ունի՞ս:
ՕՇԻՆ.- Yo Yo Ma-ին շատ եմ սիրում: Կան, որ արդէն մահացել են: Շատ եմ սիրում լսել Rostropovitch, Pablo Cassals եւ Paul Tortillier: Հիմա էլ նուագում եմ Ալեքսանդր Յարութիւնեանի «Expromt»ը:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Կա՞յ այնպիսի գործ, որ պիտի ուզէիր օր մը անպայման նուագել:
ՕՇԻՆ.- Այո: Edward Elgar-ի թաւջութակի քոնչերթօն: Գիտեմ, շատ է դժուար, բայց մի օր անպայման կը նուագեմ:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Վստահ եմ, որ ծանօթացած ես արդէն Կոմիտասի գործերուն: Ուրիշ ո՞ր հայ երաժիշտներու գործերուն ծանօթ ես:
ՕՇԻՆ.- Կոմիտասի բոլոր գործերուն ծանօթ եմ «Լարք»ից: Մենք տանը շատ յաճախ ենք Կոմիտաս լսում: Ծանօթ եմ նաեւ Ալեքսանտր Յարութիւնեանի, Առնօ Պապաջանեանի, Սայաթ Նովայի, Արամ Խաչատուրեանի, Տիգրան Մանսուրեանի գործերին: Մանսուրեանի «Մոնոտիա»ն շատ ա սիրուն:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- «Լարք» այցելած ո՞ր երաժիշտներուն մօտէն տեսած ու ծանօթացած ես:
ՕՇԻՆ.- Ծանօթացել եմ թաւջութակահար Արմէն Քսաճիքեանին, երբ 8 տարեկան էի: Սիրում եմ երբ գլուխ չեն գովում: Շատ սիրեցի Արթուր Աւանէսովին՝ Արթուրը էդպէս էր, Տիգրան Մանսուրեանին՝ նա էլ էդպէս էր:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Երբ ազատ ես, առանձին, միայն դասակա՞ն երաժշտութիւն մտիկ կ՛ընէս: Հայկական ժողովրդականէն ի՞նչ մտիկ կ՛ընես: Ընկերներուդ մտիկ ըրածներն ալ կը լսե՞ս:
ՕՇԻՆ.- Ես դասական շատ եմ լսում, նաեւ շատ շատ եմ սիրում հայկական երգեր լսել, բայց նախընտրում եմ լսել շարականները:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Կրնա՞ս ըսել, թէ ո՞ր շարականը ամենէն շատ կը սիրես:
ՕՇԻՆ.- Սաղը, բոլորը: Մի հատ կայ, որ շատ շատ խորն ա… անունը… հաւին… չէ՝ «Հաւուն հաւուն…» ա: Էդ, մէկ էլ ուրիշը՝ «Սիրտ իմ…» լաւ չեմ յիշում անունը, բայց գիտեմ թէ որն ա… չեմ հասկանում բառերը…  «Սիրտ իմ սասանի՞ր»…: Հա, հա, էդ…, բայց ես սաղ շարականներն էլ սիրում եմ, անընդհատ լսում եմ…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Բոլորին հարցուցած եմ, քեզի ալ նոյն հարցը պիտի տամ: Կարծիք ունի՞ս ամէն տեղ լսուող «ռապիզ» կոչուող երգերու մասին:
ՕՇԻՆ.- Ես ընդհանրապէս չեմ լսում «ռապիզ»: «Ռապիզ» կը նշանակի ժողովրդական: Կան լաւ ռապիզներ, այսինքն՝ ժողովրդական երգեր, որոնք երգում են ոչ professional (արհեստավարժ) երգիչներ, բայց հայկական երգեր են, լաւ են երգում: Կան էլ՝ էսօրուայ ռապիզները, անճաշակ ու չլսուելիք բաներ են, որ թրքերէնի կամ պարսկերէնի է նման, միայն՝ հայերէն բառերով… մի բան էլ չի…: Սայաթ Նովան էլ երաժշտական կրթութիւն չի ստացել, բայց ես Սայաթ Նովա շատ եմ սիրում: Սա աշուղական է…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Հայկական երաժշտական գործիքները կը ճանչնա՞ս, ո՞րը կը սիրես ամԷնէն աւելի:
ՕՇԻՆ.- Այո, ճանաչում եմ. տուտուկ, շուի, քեմանի, քեամանչա, զուռնա, հարուածայիններից՝ դհոլ…: Իհարկէ չես կարող համեմատել տուտուկը զուռնայի հետ, բայց ես զուռնան էլ եմ սիրում: Ես ուզում եմ սրանցից քեմանի նուագել սովորել…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- «Լարք»ի մէջ կը խօսի՞ք հայկական երաժշտութեան, յօրինող երաժիշտներու գործերուն ու կեանքին մասին:
ՕՇԻՆ.- Այո: Երբ մանկական երգչախմբում էի, դադարների ժամանակ պարոն Վաչէն պատմում էր նրանց մասին, գործիքներ էր ցոյց տալիս… ես շատ էի սիրում: Ուզում էի, որ բոլորն էլ թաւջութակի համար գործեր գրեն:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Կը դիմեմ Ձեզի, տիկին Եւա: Օշինին պատասխանները կարճ են, իսկ ես աւելին կ՛ուզեմ լսել: Կ՛ըսէիք քիչ առաջ, թէ Օշինը հիմա մեծերու երգչախումբին մէ՞ջ կ՛երգէ արդէն:
ՏԻԿ. ԵՒԱ.- Օշինը չխօսկան է, ամաչկոտ: Իր պատասխանները միշտ էլ կարճ են եղել: Երկու տարի առաջ պարոն Վաչէն զինք տեղափոխեց մեծերի երգչախումբ, որովհետեւ փոքրերի երգչախմբում ձանձրանում էր ու մեզ ոչինչ չէր ասում: Վաչէն իւրօրինակ ձեւ ունի երաժշտութիւնը մատուցելու, եւ քանի որ Օշինը արդէն այդ տարիքին երգել էր Giovanni Batista Pergolesi-ի «Stabat Mater»ը, դրանից յետոյ երբեք չէր բաւարարւում մանկական երգերով: Տուն էր գալիս վրդովուած ու բողոքում էր: 11 տարեկան էր, երբ տեղափոխուեց մեծերի երգչախումբ: Ծրագիրը բաւական ծանր է: Փորձերը կը տեւեն ուղիղ 3 ժամ, բայց նա չի շեղի իր ուշադրութիւնը Վաչէից: Մեծերի հետ նա երգեց Mozart-ի «Requiem»ը, Giuseppe Verdi-ի «Quattro Pezzi Sacri»ն: Հիմա պատրաստւում է երգելու Igor Stravinsky-ի «Les Noces»՝ «Ամուսնութիւնը» եւ Կոմիտասի հարսանեկան երգերը յաջորդ համերգի համար:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Հարկ է առնել նաեւ պարոն Վաչէի կարծիքը այս մասին:
ՎԱՉԷ ՊԱՐՍՈՒՄԵԱՆ.- Օշինը այնքան լուրջ տղայ է եւ շատ տարօրինակ reaction (անդրադարձ-Խմբ.) մը ունի երաժշտութեան վերաբերեալ: Այսինքն՝ դուն չես ակնկալեր, որ իր տարիքին տղայ մը հասուն ջիղ մը ունենայ երաժշտութիւնը ընկալելու մէջ, եւ ատոր համար է, որ կ՛արտօնեմ, որ հակառակ որ 12 տարեկան է, մեծերուն հետ նստի: Անժխտելի է այդ տաղանդը, եւ այդ տաղանդէն դուրս, Աստուած շնորհած է իրեն թաւջութակ նուագելու ալ տաղանդը: Սակայն երբ կ՛երգէ մեծերու երգչախումբին մէջ, եւ որոշ կտորներ յանկարծ իմաստ կ՛առնեն, ատիկա ինծի չըսէր, բայց կ՛ըսէ մօրը…: Օրհնեալ ըլլայ այն օրը, որ իր մայրը զինք «Լարք» բերաւ: Օշինս եզակի է…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ըստ պարոն Վաչէին, Օշինը երաժշտութիւնը ընկալելու աստուածատուր հասուն ջիղ մը ունի եւ «ամչկոտ» ու «չխօսկան» այս տղան Ձեզի կը պատմէ իր զգացածները: Օրինակի համար՝
ՏԻԿ. ԵՒԱ.- Պատմեմ: Ժամը գիշերուայ 11ն էր: Երգչախմբի փորձից բոլորս՝ սպառած, իսկ նա՝ ինքն իր մէջ է: Իր տարիքի տղաքը անկողինն են, իսկ ինքը յանկարծ կ՛ըսէ. «Մա՛մ, ինքզինքս այնքան լաւ կը զգամ… չեմ գիտէր ինչ կը զգամ, ինչ կը կատարուի հետս, երբ էդ ձայները իրար են միանում, կարծէս ելեքտրական հոսանք է անցնում մազերիցս մինչեւ ոտներս… ի՞նչ են սրանք…»: Ես էնքան յուզուեցի… «Տղա՛ս», ասեցի, «երաժշտութիւնը Աստուծոյ հետ ամենամօտիկ կապն է. դա Աստուծոյ ներկայութիւնն է քո մէջ…»: Ասեց. «Իրա՞ւ, չգիտեմ ինչ է պատահում իմ հետ…»: Էդ գիշեր մինչեւ ուշ ժամանակ չի կարողացել քնել…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Օշի՛ն, երբ մեծ կտորներ կ՛երգես մեծերու երգչախումբին հետ, ի՞նչ կը զգաս: (Նշեմ՝ երբ մօրը հետ կը խօսէի իր մասին, Օշինը ներկայ չէր:)
ՕՇԻՆ.- Երբ երգում ենք, մարմինէս chill (սառսռանք, փշաքաղում) է անցնում: Ողջ մարմնովս, դողի պէս մի բան է անցնում: Երգչախումբը շատ ա փոխում ինձ: Երբ տուն ենք գնում, չեմ ուզում քնեմ, ուզում եմ նորից լսեմ էդ ձայները իմ գլխի մէջ, եւ շատ եմ սիրում նորից ու նորից զգալ էդ «chill»երը…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Կը մտածե՞ս օր մը երաժշտութիւն յօրինելու մասին:
ՕՇԻՆ.- Ոչ, հիմա չէ: Հիմա ուզում եմ միայն լաւ, շատ լաւ թաւջութակ նուագել:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Դպրոցի դասեր, թաւջութակի դասեր, դաշնամուրի դասեր եւ սենեկային երաժշտութեան դասեր եւ երգչախումբի փորձեր: Այս բոլորը համադրելու համար դժուարութիւններ ունի՞ս:
ՕՇԻՆ.- Էդպէս չեմ մտածում: Ես միշտ թաւջութակի դասերս եմ անում ամէնից առաջ, յետոյ՝ դպրոցիս դասերը, որովհետեւ թաւջութակն ինձ համար աւելի կարեւոր է: Իսկ միւս դասերը պատրաստելու ժամանակ միշտ էլ գտնում եմ: Ինչ էլ պատահի, ես թաւջութակը չեմ թողնի: Ինձ համար դա է կարեւորը:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ելոյթներ ունեցա՞ծ ես արդէն:
ՕՇԻՆ.- Այո, «Լարք»ում, «Colburn»ում, հայկական եկեղեցիներում, Salem Lutheran դպրոցի եկեղեցում, երբ 9 տարեկան էի:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Օշինը դժուարութիւններ կ՛ունենա՞յ բեմի վրայ:
ԵՒԱ.- Մենք շատ մօտիկից ենք հետեւում իր քայլերին: Երբեք հաւաքներում, ընտանեկան թէ այլ, չենք խնդրում նրանից որ նուագի կամ ցոյց տայ իր գիտցածը, որովհետեւ, կանուխ տարիքին ձեռք բերուած յաջողութիւնն ու ձախողութիւնը համահաւասար չափով կարող են վնասել նրա զարգացմանը: Բայց միւս կողմից, երբ բեմ է դուրս գալիս, գիտէ՞ք որ երաժիշտներն ասում են՝ եթէ պատրաստածդ կտորի 75 տոկոսն ես դուրս տալիս, դա արդէն համարւում է յաջողութիւն: Օշինը, չես զգայ ինչպէս է պատրաստւում փորձերի ժամանակ, երբ բեմ դուրս եկաւ, 100 տոկոս կեդրոնացում ունի, եւ ինչ որ կատարելագործել է 6 ամսուան աշխատանքում, 100 տոկոսը կը տայ եւ դուրս կը գայ:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Օշին, կա՞յ երաժշտական այնպիսի կտոր, որուն ուղղակի անձնատուր կ՛ըլլաս, այսինքն՝ կը մոռնաս ամէն բան երբ կը նուագես:
ՕՇԻՆ.- Անշուշտ: Զգում եմ, որ ուրիշ աշխարհ եմ գնում… ո՞նց ասեմ… I let my imagination go wild. I make up my own story from a piece and depending on different passages I go different places. Ինձ թւում ա թէ լսում եմ «compositor»ի ձայնը: Ինձ նկատողութիւններ է անում. «Էսի էսէնց արա, էտի էտենց արա»: Հեղինակը իմ մօտն ա եւ փորձում ա շտկի էն մասերը որ լաւ չգիտեմ…: Ես տեսնում եմ նոյնիսկ նրա դէմքը…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ո՞ր կտորը նուագելու ատեն այդպէս զգացած ես…:
ՕՇԻՆ.- Բոլորի, ինչ որ նուագել եմ: Էդպէս էր Camille Saint-Saens-ի «Allegro Appassionato»ն: Սքանչելի կտոր է: Ուղղակի գնում ես…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Գանք քու ընկերներուդ: Ընկերներ ունի՞ս: Շամլեանի քու ընկերներուդ ըսա՞ծ ես թէ թաւջութակ կը նուագես: Կը խօսի՞ս երաժշտութեան մասին: Քեզի կը նայի՞ն որպէս տարաշխարհիկ (extra-terrestrial?) մի բանի:
ՕՇԻՆ.- Ես շատ ընկերներ ունեմ: «Լարք»ում, Salem-ում, Colburn-ում, «Շամլեան»ում: «Շամլեան»ի ընկերներիս հետ չենք խօսում դասական երաժշտութեան մասին: Նոյն երաժշտութիւնը չենք լսում: Նրանք «ռապիզ» են լսում, կամ ուրիշ բաներ: Չեն ճանաչում դասականը, ատոր մօտ չեն: Extra-terrestrial? Չէ, չեն ասում «դու weird ես», բայց գիտեն, որ ես մի քիչ տարբեր եմ…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Եթէ գերազանց թաւջութակահար ըլլալը երազներէդ մէկն է, ուրիշ երազներ ալ ունի՞ս:
ՕՇԻՆ.- Այո: Ուզում եմ բեմադրիչ դառնալ: Շատ եմ սիրում բեմադրութիւնը: Եթէ թաւջութակից յետոյ ժամանակ գտնեմ, էդ եմ ուզում անել…:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Մայրդ կ՛ըսէ, որ ատիկա քու երկրորդ նախասիրած ճիւղդ է թաւջութակէն ետք: Ճի՞շդ է: Ինչպէ՞ս սկսաւ:
ՕՇԻՆ.- Բեմադրութեան դասեր չեմ ստացել: Իմ հայրս բեմադրիչ ա, Հայաստանում Հենրիկ Մալեանին ա աշակերտել: Պապաս շատ բաներ ա սովորացնում scenario  գրելու մասին: Սա շատ կարեւոր է, որովհետեւ պիտի իմանաս ո՞նց ես պատմութիւնը կազմում:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- (Կը դիմեմ մօրը): Ֆիլմարուեստ եւ բեմադրութի՞ւն:
ԵՒԱ.- Երաժշտութիւնից բացի ֆիլմերի բեմադրութեան մասին է խօսում Օշինը: Կարծես խեղդւում ա, ասելիք ունի: Աշակերտական մի ֆիլմ արեց, որուն սցենարը ինքը գրեց, բեմադրեց, նկարեց (հայրը օգնեց մի քիչ նկարելու մէջ) եւ գլխաւոր դերն էլ Օշինը խաղաց: Դա Ժիւլ Վեռնի «10,000 մղոն երկրի ընդերքում»ից վերցրած 15 րոպէանոց մի ֆիլմ էր, որ նկարեց նախակրթարանի 6րդ կարգում, Շամլեանում էլ շատ ոգեւորուեցին դրանով:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Իսկ ֆիլմ մը կա՞յ հիմա մտքիդ մէջ, որ կ՛ուզես բեմադրել:
ՕՇԻՆ.- Այո: Մի գիրք կայ, որ նոր եմ կարդացել: Հայ գրող է, Ատամ Պաղտասարեան: Գիրքը կոչւում է «Forgotten Fire»: Իրական պատմութիւն ա մի 12 տարեկան տղայի մասին, genocide-ի ընթացքում: Էդ ամէնը պատմել ա իր զաւակներին թէ ինչպէ՞ս ա ապրել: Շատ հզօր ձեւի ա գրել: Բաւական harsh (բիրտ-Վ.Դ.) ա: Շատ եմ ուզում աշխատեմ նրա սցենարի վրայ:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Երաժշտութենէն եւ բեմադրութենէն զատ, ուրիշ ո՞ր արուեստները քեզ կը հետաքրքրեն:
ՕՇԻՆ.- Գրականութիւնը շատ է հետաքրքրական: Սիրում եմ նաեւ նկարչութիւնն ու լուսանկարչութիւնը:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Գրականութիւնը հետաքրքրական է, որովհետեւ՝
ՕՇԻՆ.- Որովհետեւ հոն իսկական արուեստ կայ: Գրելու արուեստ կայ: Fine Arts-ի պէս կամ էլ ֆիլմի պէս չի, որ նկարում ես, դնում ես պատին եւ նայում ես էդ պատկերներին: Բայց երբ կարդում ես, քո imagination-ը (երեւակայութիւն-Վ.Դ.) թողնում ա, որ պատկերները դու կազմես: Ես կարծում եմ որ սա շատ աւելի հարուստ ա:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ի՞նչ կը կարդաս: Բանաստեղծութիւն կը կարդա՞ս:
ՕՇԻՆ.- Անցեալ շաբաթ սկսել եմ կարդալ մի շատ հետաքրքիր գիրք: Dante Alighieri-ի «Divine Comedy»ն: Սա ամբողջութեամբ բանաստեղծութիւն ա: Շատ շատ եմ սիրում: Կարդում եմ մի ուրիշ գիրք էլ, Լէօ Թոլսթոյի «War and Peace»ը («Պատերազմ եւ Խաղաղութիւն»ը):

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Երկուքը միատե՞ղ:
ՕՇԻՆ.- Ես էդպէս եմ սիրում: Մի օր մինը, միւս օրը՝ միւսը: Մենք տանը T.V. չունենք: Եթէ անշուշտ երգչախմբի փորձ չի լինում, կարդում եմ:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Իսկ հայերէն կը կարդա՞ս:
ՕՇԻՆ.- Ոչ տակաւին: Լուրջ գրականութիւն չեմ կարող կարդալ: Դեռ էդ մակարդակին չեմ:

ՎԱՐԴԻ ԴԱՆԻԷԼԵԱՆ.- Ապրի՛ս Օշին եւ նաեւ՝ շնորհակալութիւն, որ «չխօսկան» ըլլալով հանդերձ, մեզ անմասն չթողուցիր քու շնորհաշատ եւ տաղանդաւորի կեանքէդ: Քեզի կը մաղթեմ անվհատութիւն, եւ նաեւ՝ ամէնէն կարեւորը՝ ամչկոտութիւնդ վերածէս ինքնաճանաչման ուղիով զգաստացած ինքնահաստատման: