ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ

Հայութեան կեանքի բազկերակն է Հայաստանը: Եթէ նկատի պիտի ունենաս հայրենիքի կառավարման վարչաձեւերը, դիրքաւորուես ըստ այնմ, եւ սպասես, որ այն ծառայի քո ուզած գաղափարին, միշտ կ՛ուշանաս՝ ո՛չ կ՛օգնես, ո՛չ էլ կը վայելես: Յարմարուել իրականութեանը, քո կարելին տալ եղած վիճակում՝ դա պահանջում է մեծ ճկունութիւն եւ դիւանագիտութիւն: Երբ մէկ կողմ ես դրել հայեացքներդ եւ նուիրումով աշխատում ես ժողովրդիդ համար, այդ դաւանափոխութիւն չէ, այլ մի ճամբայ, որով սատարում ես մայր հողիդ բարօրութեանը: Խոնարհուել չի նշանակում զիջել եւ յանձնուել. դա պարզապէս լեզու գտնելու մի ձեւ է, համաձայնութիւն է առանց ծայրայեղութիւնների, չհրաժարուելով սեփական գաղափարներից:
Ամէն անգամ չէ, որ ըմբոստանալն ու պայքարելը կարող են արդիւնքներ տալ:
Ունենք մեր հողը՝ փոփոխուող քաղաքական կարգավիճակներով: Ստեղծուածը մի գուցէ անցումային իրադրութիւն է, ձեւաւորուող համակարգ, որն առայժմ չի յարմարւում ոչ մէկ ձեւաչափի: Նոյնն է նաեւ դրութիւնը նախկին Խորհրդային Միութեան միւս հանրապետութիւններում:
Փոփոխուող քաղաքական կարգավիճակներով՝ ունենք մեր հայրենի, պետութիւն դարձած հողը, ամէն գնով փարենք նրան: Կորցրածը չի վերադարձւում…
«ԱՍՊԱՐԷԶ».- Հողին փարելու գաղափարը սուրբ է, անքննելի. սակայն, խմբագրութիւնը տարակարծիք է վերի գրութեան մէջ նշուած «յարմարուել»ու ու «խոնարհուել»ու յորդորին եւ կը հրաւիրէ ընթերցողները իրենց կարծիքը արտայայտելու այս մասին: