
ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Ամառ է: Շատ երիտասարդ զոյգեր ծրագրել են ամուսնանալ այս շրջանում ու կատարում են համապատասխան պատրաստութիւններ:
Ինչպիսի՜ անթիւ ու անհամար դասաւորութիւնների մէջ են. մէկ տարի առաջ վարձուած սրահներ, երգիչներ, հանդիսավարներ, նկարահանողներ, հագուստների փնտռտուք, հրաւիրատոմսեր, քաւոր…
Ու լսում ես այն սովորութիւնների շարքը, որ ամէն մի տեսակի հայ՝ հայաստանցի, միջինարեւելքցի, պարսկահայ, կատարում է իր ձեւով, եւ «օրէնքը այսպէս է» անուան տակ, անում է այն, ինչ սիրտն ուզում է, առանց մտածելու, թէ որն է կարեւորը, տրամաբանականը:
Կայ երեք հիմնական գործողութիւն. պետական ամուսնութիւն՝ վկայով, Ս. պսակի արարողութիւն եկեղեցում (հոգեւորականը դա կարող է տանն էլ կատարել) եւ խրախճանք՝ տարբեր տարողութիւններով: Որեւէ ձեւով, թէկուզ դրանցից միայն մէկով էլ կարող ես ամուսնանալ: Նաեւ գեղեցիկ է պահպանել չափաւոր աւանդոյթները՝ համեմելու համար նոր ընտանիք կազմելու սրբազան խորհուրդը: Սակայն շարժուել չգրուած օրէնքներով, հետեւել ամբոխի սովորութիւններին, տարուել վայրիութեան հասնող մոլուցքներով, ծիծաղելի է եւ անընդունելի:
«Մէկ հատիկ տղաս է, վերջին աղջիկս է, առաջին զաւակս է» կարգախօսերով մեր հայրենակիցները մսխում ու վատնում են թէ՛ սեփական դրամները, թէ՛ պարտաւորեցնում են շրջապատին՝ ներկայ գտնուելու նոյնանման, իրարից գրեթէ չտարբերուող հասանիքների, առաւել՝ դրա հետ կապուած այլեւայլ խրախճանքների:
Պէտք է կրճատել աւելորդաբանութիւնները, եւ դրանց վրայ ծախսուած փոշիացող նիւթականը պէտք է ծառայեցնել աւելի կարեւոր ծրագրերի, հենց իրենց՝ ամուսնացողների համար:
Կարելի է ձեռք բերել «սովորութիւնները» փոխելու սովորոյթ: