Որքան էլ բարձրորակ լինի «Դիլիջան» համերգաշարը, հանրութեան ներկայացնելու յաջորդ պայմանն է նիւթականը, որն ունենալու համար կատարւում է դրամահաւաք-ճաշկերոյթ: Անցնող ութ տարիների ընթացքում, բժիշկներ տէր եւ տիկին Նազարէթ եւ Անի Տարագճեանները այդ նպատակով հիւրընկալում են «Դիլիջան»ի բարեկամներին, իրենց առանձնատան մէջ: Անկախ համերգների կազմակերպիչ յանձնախմբի նախագահ լինելու հանգամանքից, բժիշկ Տարագճեանը դասական երաժշտութեան սիրահար է: Դեկտեմբեր 4, 2010ի «Ասպարէզ» օրաթերթի բժշկական յաւելուածում նրա հետ կատարուած հարցազրոյցում կարդում ենք. «Մօտ եւ տեղեակ եղած եմ դասական երաժշտութեան, եւ, բնական է, «Լարք»ը պիտի հետաքրքրէր զիս: Ընդհանրապէս այս տեսակի գործունէութիւններ պետութիւն մը կ՛ունենան իբրեւ յենարան, բայց «Լարք»ը ունի միայն Վաչէ Պարսումեանը: «Դիլիջան» սենեկային երաժշտութեան համերգաշարին միջոցով հայ կոմպոզիտորները առիթ կ՛ունենան իրենց նոր գործերը մէջտեղ բերելու եւ ժողովուրդին լսելի դարձնելու: Վստահ եմ, որ տարիներ յետոյ մարդիկ պիտի ըսեն, թէ այդ բացառիկ գործունէութիւն մըն էր, եւ այն, ինչ հիմա կը ստեղծուի, պիտի դառնայ մեր ազգային հարուստ երաժշտական ժառանգութեան մէկ մասը»:
Կիրակի, Սեպտեմբեր 9ին, ութերորդ անգամ կրկնւում էր այս արարողութիւնը: Գրեթէ նոյն բարեկամներն էին, որոնց նուիրատուութիւնների ցուցակը կարելի է առանձին եւ ճշգրիտ հրատարակել գրութեան զուգահեռ: Սակայն այս անգամ հայկական սահմաններն ընդլայնուել էին, եւ ամերիկեան մի քանի երաժշտական կազմակերպութիւններ զգալի օժանդակութիւն էին տրամադրել զուտ հայկական ծնունդով այս երաժշտական նախաձեռնութեանը:
Տոքթ. Տարագճեանը բարի գալուստ մաղթեց ներկաներին: Հետաքրքիր էր նրա բացայայտումը. Սփիւռքը վերջին 30-40 տարիներին վարժուած էր ներածելու հայրենի արուեստագէտներին: «Դիլիջան»ը կատարեց հակառակ գործընթացը, որի համար պէտք էր արհեստավարժի բարձր մակարդակ: Կար ծրագիր. երաժշտական ելոյթ՝ ղեկավարութեամբ համերգաշարի գեղարուեստական ղեկավար, ջութակահար Մովսէս Պողօսեանի: Ըստ նրա, «Դիլիջան»ը կարողանում է տալ սենեկային երաժշտութեան ոգին: «Դիլիջան»ի պատուէրով գրուած 21 նոր գործերը ստեղծում են հօր եւ զաւակների կապուածութեան զգացում: Նա նաեւ ներկայացրեց հետաքրքիր դրուագներ հայաստանեան շրջապտոյտից: æութակահար Անտոնիօ Լիսին երեւանեան համերգից առաջ վիրաւորում է ձախ ձեռքի ցուցամատը եւ մեծ վարպետութեամբ, միայն երեք մատերով նուագում է ամբողջ համերգի ընթացքին: Մովսէսը պատմեց նաեւ ի՛նչ դժուարութիւններով են կարողացել գտնել եւ տեղադրել տաւիղ գործիքը «Գաֆէսճեան» սրահի համերգի համար: Այլ եւ այլ առօրեայ մանրամասնութիւնները չէին խանգարում ներկայացնելու Հայաստանի ունկնդիրներին խորագոյն աստիճանի երաժշտութիւնը՝ ժամանակակից թէ հնագոյն: Մի այլ հրաշք է եղել հարուածային գործիքներ նուագող Կունիկօ Կատոյի անգիր Կոմիտաս նուագելը:
Ժամանակը եկել էր յայտարարելու նուիրատուութիւնները, որի համար հրաւիրուած էր Օշին Քէշիշեանը: Անհաւատալի էր, որ նա անցկացրել էր ծանր առողջական անհանգստութիւն: Ճիշդ էր ասում Օշինը՝ միայն հայերի համար չեն դրամահաւաքները: Ամերիկեան խոշոր կազմակերպութիւնները եւս հիմնւում են նիւթական նուիրատուութիւնների վրայ. ուղղակի հայկականը աւելի սահմանանափակ է՝ իր քանակից եւ կարողութիւններից ելնելով: Քէշիշեանի համեմուած ձեւով ներկայացուած խօսքից, նաեւ Հայաստանում դիլիջանեան օրերի կարճ տեսաժապաւէնի ցուցադրումից յետոյ, դրամահաւաքի տարողութեամբ ոգեւորուած (88,000 տոլար), հիւրերը մօտենում են բացօթեայ ընթրիքի սեղաններին՝ մտերմիկ խօսակցութիւններով ամփոփելով հաճելի երեկոն:
(Թղթակցութիւնը՝ «Լարք»էն)