ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ

Օրացուցային գարնան եօթերորդ օրն է, իսկ քաղաքական գարունն աւելի շուտ է եկել` Փետրուարի տասնութի առաւօտեան, երբ Հայաստանն արթնացաւ ու բոլորի համար անսպասելի, բացայայտուեց, որ սառոյցը շարժուել է:
Հայաստանը հիմա նոր քաղաքական քարտէզ ունի կա՛մ բարոյական բաժանարար, որի մի հատուածում պետութեան արժանապատիւ ու իրաւատէր քաղաքացին է` տիրոջ պատասխանատուութեամբ, ազատութեան, արդարութեան ու իրաւական երկիր կառուցելու յանձնառութեամբ, միւս կողմում՝ կեղծիքով, քծնանքով, քաղաքական ահաբեկչութեամբ ու պետութեան կեղծ բանաձեւով գոյատեւող իրականութիւնը:
Գործածում եմ բաժանարար բառը՝ հաշտ չլինելով, սեփական հայրենիքիս մէջ այս բառի քաղաքական տարողութեանը, անգամ վախենալով դրա բովանդակութիւնից, որովհետեւ մեր իրականութեան մէջ գարունն այլեւս անդառնալիօրէն ասոցացւում (կը կապուի-Խմբ.) է նաեւ Մարտի 1ի հետ: Այո, Մարտի 1ը ներքին բաժանարարի ամենաողբերգական, ամենաամօթալի արտայայտութիւնն էր, ծանր ժառանգութիւն մեր առանց այն էլ արտաքին ու ներքին պարտութիւններով հարուստ պատմութեան մէջ:
Ու հերթական անգամ թւում էր, թէ Մարտի մէկի ծանր դասն իբրեւ քաղաքական ինքնամաքրման ու խոհեմութեան զանգ կը սթափեցնէր, իշխանութիւնը կը հասկանար այն պարզ ճշմատութիւնը, որ կեղծուած ընտրութիւններն անհանգիստ փողոցի, անկայուն երկիրի ու խոցելի իշխանութեան ցուցիչ են, ու չիրացուած քաղաքական նկրտումները, արգելափակուած համազգային գաղափարներն ու արդար ընդվզումը միեւնոյն է պիտի ճշտեն իրենց հոսանքը, որովհետեւ կուտակուած էներգիան հնարաւոր չէ երկար կոնսերուացնել:
Անհանգիստ է Երեւանը, անհանգիստ է Գիւմրին, Վանաձորը, Ղափանն ու Աշտարակը: Հայաստանի իրաւատէր քաղաքացին չի նահանջում եւ ոչ էլ ուզում իր ճակատագիրը օտար աշխարհագրութիւններում փնտռել:
Մեր քաղաքական գարունն իսկապէս, կամ գոնէ իմ կարծիքով, անսպասելի եկաւ: Սպասում, տագնապ ու նաեւ անհամբեր յոյս կայ օդում, ՆՈՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ քաղաքական պատուէր:
Իսկ իշխանութեան զինանոցում միտիգ «ցրելու», քծնողների յայտնի ու մաշուած «երգչախմբին» եթերներ տրամադրելու, ներքին ու աներեւոյթ սպասեակների «ինստիտուտը» գործարկելու զինանոցն է: Եւ ի հարկէ մշտապէս շահարկուող ու հրապարակ նետուող մոտիվը, թէ ներքին անկայունութեամբ թշնամու ջրաղացին ենք ջուր լցնում կամ դառնում գործիք արտաքին ուժերի ձեռքին:
Հասկանալի է անշուշտ. արաբական գարուններն, իրենց տխրահռչակ հետագծով ու մշուշոտ, խիստ մշուշոտ հեռանկարով շահարկման աղբիւր են: Բայց միայն նրանց համար, ովքեր սեփական սխալները չտեսնելու յամառութեամբ ու քաղաքական կարճատեսութեամբ չեն ուզում առերեսուել իրականութեանը:
Եթէ իսկապէս անկեղծ էր ներքին կայունութեամբ երկիր ունենալու կամ արտաքին ուժերին մեր երկրում խաղերի առիթ չտալու իշխանութեան ցանկութիւնն ու քաղաքական հաւատամքը, ապա նրանք ժամանակ ունէին կառուցելու այն երկիրը, ուր մարդն արժէք է, ուր օրէնքն աշխատում է ու բոլորի համար հաւասար է աշխատում: Արցախը շարունակ շահարկողներն աւելի լաւ կը լինէր ՀՀ Սահմանադրութեամբ ամրագրուած երկիրը կառուցէին, ու մենք ազգովին աւելի մօտ կը լինէինք Արցախի ու համազգաին այլ խնդիրների լուծմանը:
Իրավիճակային, սոսկ իշխանութիւն պահելու մօտեցումը հեռանկար չունի եւ իշխանութիւնը հարկադրուած է գնալ բանակցութիւնների ու կոմպրոմիսների (զիջումներու-Խմբ.), սա է պահանջում Հայաստանի հեռանկարը: Ու նաեւ պէտք չի մոռանալ, որ վարչական իշխանութիւնը դեռ հոգեւոր ու ինտելեկտուալ իշխանութիւն չէ եւ դժուար է յաղթել կամ համոզիչ լինել դրսում, երբ տանդ տէր չես ու տանդ մէջ տէր չես:
Նոր քաղաքական իրողութիւն է ստեղծուել, որը կողմնորոշուած է դէպի ազատութեան, իրաւունքների եւ արդարութեան սկզբունքները: Այս սկզբունքները դէպի ազատութեան հրապարակ ու Րաֆֆի Յովհաննիսեան են բերում շատ ուժերի, իսկական մտաւորականների ու քաղաքացիական հասարակութեանը, իսկ այս որակեալ հասարակութիւնը նաեւ Հայաստանի բնական հարստութիւնն է:
Սպասում, տագնապ ու նաեւ անհամբեր յոյս կայ օդում, ՆՈՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ քաղաքական պատուէրը:
Վաղը՝ Մարտի ութին հերթական հանրահաւաքն է Ազատութեան հրապարակում, ու հարիւրաւոր հայ կանայք, մայրեր ու քոյրեր տօնական օրուայ եւ առհասարակ արժանապատիւ կեանքի հեռանկարը կապում են այդ հրապարակում ծաւալուող ու այնտեղից սկիզբ առնող Նոր Հայաստանի հեռանկարի հետ:
Անհանդուրժողականութիւնը, դառնութիւնն ու անտարբերութիւնը կը շարունակեն մեզ ամուլ ճանապարհով տանել, եթէ չգիտակցենք մեր մի բուռ հայրենիքում ներքին բաժանարարների վտանգաւորութիւնը: Իսկ քաղաքական պատասխանատուոթեան ծանր նժարը իշխանութիւնների դաշտում է: