ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ

Ազատութեան հրապարակն անհանգիստ է, լարուած. շուտով կը լրանայ Րաֆֆի Յովհաննիսեանի հացադուլի երկրորդ շաբաթը: «Ինչ է լինելու» հարցը շարունակում է ծանր տապարի պէս կախուած մնալ մեր մտքերում ու Ազատութեան հրապարակի վրայ:
Հրապարակը երիզող բողբոջած ու հատուկենտ ծաղկած ծառերը սրում են անհամբեր սպասումի զգացողութիւնը, շեշտում գեղեցիկ, արդար ու արժանապատիւ ապրելու անքննելիութիւնը եւ ցաւեցնում դրա արդէն աննահանջ դարձած անկարելիութիւնից:
Յետընտրական ալիքը չի մարում, ու սա բնական է, բացատրելի: Հայաստանում ընտրութիւնները երբեք իշխանութեան ձեւաւորման գործիք չեն եղել, եւ որպէս կանոն կեղծուած ընտրութիւններին յաջորդում են յետընտրական ցնցումներրը, մայրաքաղաքի ու երկրի սրտում ունենում ենք վիրաւոր հրապարակ, տագնապի, ընդվզումի ալիք: Ու դարձեալ ու կրկին արհամարհուած իրաւունքի, անորոշ ճակատագրի ու անհեռանկար իրականութեան դէմ պայքարի ալիքը հրապարակ է բերել նրանց, ովքեր Նոր Հայաստանի համար էին քուէարկել, նրանց, ովքեր, անկախ կուսակցական հանգամանքներից, նոր Հայաստանը պաշտպանելու մղումով իրենց կամքն ու իրենց ձայնը տուել էին Րաֆֆի Յովհաննիսեանին, նրանց, որոնք արդարացիօրէն, պարզապէս սովորական մարդու պէս ուզում են ապրել, անարդարութիւնից չդառնանալ, չթքել իրենց ծնած հողի վրայ ու հեռանալ, նրանք, ովքեր չեն ուզում անկախ Հայաստանում տնուոր ու մուրացկան լինել, պարզապէս նրանց, որ խիղճ ունեն, ներքին լոյս ու երեսուն արծաթը չի փակում ոչինչ: Ու նաեւ նրանք, որ ուզում եմ գարունները հայերէն ապրել:
Ու այս հիւծիչ ու անվերջ կրկնուող պատմութեան մէջ իբրեւ փրկութեան փոքրիկ աւիշ երեւակւում է Րաֆֆի Յովհաննիսեան-Սերժ Սարգսեան նամակագրութիւնը:
Ըստ էութեան Րաֆֆի Յովհաննիսեանը երկրի առողջացման, իսկ աւելի ճիշդ՝ հակաճգնաժամային ծրագիր է առաջարկում Սերժ Սարգսեանին. արտահերթ խորհրդարանական ընտրութիւններ, վերահսկողական գործառոյթներ, գործադիր պատասխանատուութիւններ եւ այլն:
Բարեփոխումների պահանջն այլեւս քաղաքական նոր օրակարգ է պահանջում եւ թելադրուած է նաեւ սոցիալական, հոգեբարոյական լուրջ հրամայականով:
ՈՒ, որքան էլ փորձենք թերագնահատել պահանջի հոգեբարոյական հիմքերը, այնուամենայնիւ չի կարելի չգիտակցել ու չտեսնել, որ մեր ազգի պարտուած, յուսահատ ու յոռետես հաւաքական նկարագիրը բացասական ռազմավարական ռեսուրսի է վերածուել. անտարբեր ու յուսահատ քաղաքացին իր ներքին պարտութեան բեռով վտանգաւոր է երկրի անվտանգութեան հեռանկարի համար:
Տարակոյս չկայ, որ Րաֆֆի Յովհաննիսեանի առաջարկներն արմատապէս կը բարեփոխեն նաեւ երկրի կառավարման փիլիսոփայութիւնը, երկրի համակողմանի ճգնաժամը խորացնող կառավարման համակարգը, նաեւ չաշխատող քաղաքական ինստիտուտներին ապրելու հնարաւորութիւն կը տան (ինչի մասին շատ են խօսում քաղաքական մեծամասնութիւնն ու նախագահը, բայց շարունակում յետընթացը), ապահովելով նաեւ երկրի կայունութիւնը չվտանգող քաղաքական սահուն սերնդափոխութիւն:
Սերժ Սարգսեանի արձագանգը յուսադրող է, քաղաքական կամքի ու պատասխանատուութեան տեսանելի նոտաներով:
Առջեւում հնարաւոր երկխօսութեան ու բանակցութեան հեռանկարն է՝ տուեալ պարագայում Հայաստանի առողջացման բանալին, փրկօղակը թէ՛ գործող իշխանութեան համար եւ, առհասարակ, բոլոր նրանց համար, ովքեր քաղաքական պատասխանատուութիւն են կրում եւ կարեւորում երկրի կայունութիւնը:
Կարծում եմ եւ ուզոււմ եմ հաւատել, որ Հայաստանի Հանրապետութեան շահը կը մղի Սերժ Սարգսեանին լուրջ բովանդակային քննարկում ծաւալել, լուծումներ գտնել:
Երկխօսութիւնն ու բանակցութիւնը քաղաքական ամենահզօր զէնքերն են, եւ հասկանալի է՝ բանակցութիւնները պիտի ծաւալել Հայաստանի խորքային, բովանդակային փոփոխութեան շուրջ եւ դրանք նաեւ հնարաւոր զիջումներ են պահանջում:
Առջեւում Ապրիլի 9ն է: Կը գտնուե՞ն լուծումներ, թէ կը գերադասենք խորացող ազգային անհամաձայնութիւնը հնարաւոր բոլոր հետեւանքներով՝ ցոյց կը տայ ժամանակը:
Ես հաւատում եմ Րաֆֆիին:
Նաեւ ուզում եմ հաւատալ, որ Սերժ Սարգսեանը եւս բաց չի թողնի պատմական պահը:
Իսկ Ազատութեան հրապարակը երիզող բողբոջած ու հատուկենտ ծաղկած ծառերը սրում են անհամբեր սպասումի զգացողութիւնը, շեշտում գեղեցիկ, արդար ու արժանապատիւ ապրելու անքննելիութիւնը…