ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Տարատեսակ սոցիոլոգիական (ընկերաբանական-Խմբ.) հարցումները ցոյց են տալիս, որ վերջին ամիսներին նոր իշխանութեան վարկանիշը թէեւ փոքր-ինչ ընկել է, սակայն վստահութեան մակարդակը շարունակում է բարձր մնալ:
Ես այդ հարցումների արդիւնքներին հաւատում եմ՝ ամէնօրեայ շփումս մարդկանց հետ հաստատում է, որ քաղաքացիների մեծ մասն իսկապէս հաւատում է իշխանութեանը: Ասելով «իշխանութեանը», նկատի ունեմ Փաշինեանին, որովհետեւ քաղաքական գործընթացները մեր երկրում խիստ անձնաւորուած են:
Եթէ որեւէ սոցիոլոգ (ընկերաբան-Խմբ.) մօտենար ինձ եւ հարցնէր՝ «դուք վստահո՞ւմ էք Փաշինեանին», ես կը դժուարանայի միանշանակ պատասխան տալ, որովհետեւ հարցը չափից դուրս ընդհանուր է դրուած եւ պէտք է բաժանուի «ենթահարցեր»ի:
Ես վստահ եմ, որ
1.- Փաշինեանը երբեք չի օգտագործի իշխանութիւնը՝ իր եւ իր ընտանիքի նիւթական հարցերը լուծելու համար,
2.- եթէ քաղաքացիների մեծամասնութիւնը չցանկանայ, որ Փաշինեանը պաշտօնավարի, նա «զօրով» չի մնայ իշխանութեան ղեկին,
3.- վարչապետն անկեղծօրէն ցանկանում է բարեփոխել մեր երկիրը:
Այդ առումով այդ՝ ընդհանուր ձեւով դրուած հարցի իմ պատասխանը դրական է: Բայց ես վստահ չեմ, որ
1.- Փաշինեանը գիտի, թէ ինչպէս պէտք է բարեփոխել մեր կեանքը,
2.- նա իր ներկայիս թիմով կարող է դա անել: Ահա վստահութեան եւ անվստահութեան, այսպէս ասած, «աւելի մանր» դասակարգումը:
Բանն այն է, որ երկիրը հնարաւոր է բարեփոխել որոշակի ծրագրի կամ, ինչպէս հիմա է ընդունուած ասել՝ «ճանապարհային քարտէզ»ի հիման վրայ: Այդ «քարտէզ»ն իր հերթին, իմ կարծիքով, պէտք է բխի որոշակի գաղափարախօսութիւնից՝ այո, չարչրկուած «իզմ»երից: Բերեմ մի պարզ օրինակ: Նրանք, ովքեր ապրել են Հայաստանում 1990ականների առաջին կէսին, յիշում են, թէ ինչպիսի հսկայական հերթեր էինք մենք կանգնում հացի համար՝ սկզբից առանց կտրօնների, այնուհետեւ՝ կտրօններով: Այդպէս շարունակուեց, մինչեւ որ կառավարութիւնը հասկացաւ, որ հացը պէտք է արտադրուի ոչ թէ հսկայական պետական գործարաններում, այլ փոքրիկ մասնաւոր փռերում, իսկ գները պէտք է ազատականացուեն, դրանք կ՛որոշուեն շուկայական մեխանիզմներով: Եւ մօտաւորապէս 1994 թուականի երկրորդ կէսից հացի խնդիրը վերացաւ։ «Ճանապարհային քարտէզ»ը չպիտի լինի ամբոխահաճոյ՝ հայաստանցիներից շատերը մինչեւ հիմա հայհոյում են Հրանդ Բագրատեանին «երկիրը քանդելու» համար: Ծրագիրը չի կարող լինել անձնաւորուած՝ ոմանք, օրինակ, կարծում են, որ դատաիրաւական համակարգի բարեփոխումը յանգում է Հրայր Թովմասեանի՝ ՍԴ նախագահ լինել-չլինելուն: Միւս կողմից վստահ եմ, որ մօտակայ չորս տարիներին բարեփոխումների հնարաւորութիւն ունի իրականացնելու միայն Փաշինեանի կառավարութիւնը: Միայն թէ այդ հնարաւորութիւնը բաց չթողնի:
Ամբողջական յօդուածը կարող էք կարդալ այս հասցէով՝ https://www.aravot.am/2019/07/27/1057899/
Մեր նշանաւոր վարդապետներէն մէկը կարծեմ ասանկ խօսք մը ըսեր է. քու հաւատքդ քեզի պիտի փրկէ: Պարոն ԱԱը բաւական հաւատք ունի Նիկոլ Փաշինեանին վրայ, բայց յայտնի չէ որ իր հաւատքը իրեն կամ վարչապետին պիտի փրկէ: Պարոն ԱԱին պէս էին ամէն հայերը, երբ աս թաւիշէ յեղափոխութիւնը սկսաւ. հիմա, եթէ մէկը իրական աչքերով նայի, ԱԱին ըսածներուն դէմ չիըլլար, բայց կը գիտնայ, որ աս մարդիկը գործ տեսնող տեսակէն չեն. մէկ մը Երեւանի ախչերուն հարցին նայեցէք. քանի ամիս եղաւ, ան ալ ամառուայ մէջը, եւ դեռ խօսք, խօսք, խօսք, վէճ, մենք ճիշտ ենք, դուք ճիշտ չէք եւ ասանկ պարապ բաներ: Եթէ մէկ հատ ասանկ կարեւոր հադժրց մը չի լուծուիր, հապա ուրիշ հարցերը ինչպէս պիտի լուծուին: Ես համաձայն չեմ, որ «նա իր ներկայիս թիմով կարող է դա անել»: Երանի որ ընէ, ամմէնքն ալ երիտասարդ են, բայց կարծես թէ փորձառուներուն խօսքը մտիկ ընող չիկայ: